Voor ik het hier in België even voor bekeken hou, moest er natuurlijk ook nog eens op uitgegaan worden met de D’honts, mijn Bourgondische heimat. Voor een adres komen ze dan bij mij aankloppen, en dan pik ik er graag een favoriet van het jaar: en daar hoort J.E.F. ongetwijfeld bij!
Zo één keer per jaar, vlak na de feesten, spreek ik met mijn ex-collega’s van het ex-zesta.be af om eens goed uit eten te gaan, zeg maar voor een sterretje of twee. De Pastorale en Nuance passeerden al de revue, en ’t Zilte stond ondertussen hoog aangeschreven op’t verlanglijstje. Maar mijn plannen voor 2014 gooien sneeuw ipv roet in’t eten. We laten het niet aan ons hart komen, en zoeken een middenweg: we spreken nog eens voor ik vertrek af om te gaan lunchen, en dat mag best dik in orde zijn. Ik mag kiezen, en mijn oog valt op Cuines, 33. Helemaal in het begin van het jaar passeerde ik er al eens voor een persconferentie, en ik was het nog lang niet vergeten. De erg voordelige lunchformule hakt de knoop door: op een schone herfstige vrijdagmiddag spreken we af in de Smedenstraat 33 (jaja, vandaar) in Knokke!
Op een zaterdag in maart 2012 passeerde ik ook al eens voor de lunch bij Volta, toen op eigen initiatief, zo vertelt Foursquare mij. Een dik anderhalf jaar later zit ik er opnieuw op een zaterdagmiddag voor de lunch (ik ben echt fan van lunchen op zaterdag!), ditmaal op uitnodiging. Want in dat anderhalf jaar is er wel wat veranderd in het Gentse restaurant: Flemish Foodie Olly Ceulenaere vertrok er als chef om binnenkort zijn eigen Publiek te openen, zijn sous-chef Davy De Pourcq nam dit najaar over.
Na een lekkere eetervaring bij ‘117‘ vond ik het jammer dat ik helaas verstek moest geven voor de voorstelling van de nieuwe pop-up ‘LO’ van Wout Bru. Maar kijk, genoeg foodies die daar wel graag naartoe gaan! Stephanie, van ‘Comme chez Steph‘, die wilde wel graag eens in mijn plaats gaan piepen. Zo veel was er nog niet te zien: de keuken is nog niet af, en bijgevolg kwamen er nog geen lekkere hapjes uit die nog onbestaande keuken, jammer voor haar! Maar Steph kon al nippend aan een gin tonic toch al voor een preview zorgen:
Brussels Airlines nodigde me uit om hun nieuwe menu voor business class te komen proeven. Niet in de lucht, maar in De Karmeliet, het toprestaurant van driesterrenchef en legende Geert Van Hecke in Brugge.
Het stond ook op mijn verlanglijstje, en ze hebben gehapt: mijn collega’s gaven me voor mijn 30ste verjaardag (met bijhorend feestje) een royale som om bij De Vitrine in Gent te gaan eten, want cadeaubonnen hebben ze daar helaas niet.. Dus nog eens 1000 maal dank aan de collega’s, zoone schone cadeau!
Ik besloot om erheen te trekken met ex-collega @va__ra, zelf ook wonende in Gent, en het stond ook al lang op haar verlanglijstje.
Ik hou van duetten, niet alleen in muziek, maar dus ook blijkbaar in de keuken. Chefpairing in plaats van foodpairing quoi, het kan vonken geven!
Bart De Pooter, chef van het gerenommeerde De Pastorale en bezieler van het onlangs in Brussel geopende WY, die draait natuurlijk al even mee. Niet verwonderlijk dat hij heel wat goede contacten heeft met collega-chefs in binnen- en buitenland. Wat een fantastisch idee dan ook om de handen letterlijk in mekaar te slaan, en samen te experimenteren in een ‘quatre mains’. En dat wij de vruchten mogen plukken (en proeven uiteraard) van zo’n creatieve clash, dat is natuurlijk fantastisch mooi meegenomen!
In De Wulf. At last!
Ik had geen torenhoge verwachtingen. Toen Kobe Desramaults vorig jaar verkozen werd tot chef van het jaar door Gault Millau, hoorde daar ook een lunch van zijn hand bij. Het was goed hoor, maar gewoon minder mijn ding, dacht ik toen. Maar oordelen afgaande op één keer doe je best ook niet. En met enkele vriendinnen die aan mijn mouw trokken, werd er dan toch besloten ter ere van mijn 30ste dat ik er toch eens heen moest, naar In De Wulf, in het verre Dranouter.
Niets dan goeds had ik er al over gehoord, over Bistrot Miro. Een zeer dringend bezoek drong zich dus op, en zo dacht @elidesc er ook over: een datum en reservatie met de oudgedienden van zesta.be was dan ook snel geregeld.
Het interieur spreekt meteen aan: prachtige visgraat parket, donkere tinten met hout-accenten en een schitterende grote retro-foto aan de muur: het is een gekend Bistronomisch succesrecept.
Eén van de beste beslissingen van’t jaar: ergens in maart al reserveren bij Oud Sluis, om mijn dertigste verjaardag eind augustus te vieren. Sergio Herman had al wel eens laten vallen dat hij zou stoppen met Oud Sluis, maar op 10 juni 2013 werd dan ook de definitieve sluitingsdag aangekondigd, met pakweg vijf minuten later het restaurant voorgoed volgeboekt. Ik heb chance gehad en ik weet het!
Wat ook wel: zes maanden uitkijken naar en torenhoge verwachtingen opbouwen, gevaarlijk! Het was zó uitkijken naar die dag, donderdag 29 augustus 2013, dat ik de ochtend zelf zowaar een beetje zenuwachtig ben. Ik bedenk me dat ik eigenlijk wel graag goede foto’s wil trekken, en consulteer even bij Belgian Taste Buds Sven, die er onlangs ook ging eten, of dat wel ok is daar. Hij raadt me aan om even een mailtje te sturen, dat ze me dat zeker in dank zullen afnemen, en het is ook altijd handig om mijn blog even te namedroppen natuurlijk. Fotograferen mag, zij het subtiel en zonder flits. Geen probleem! Vandaar dat ik die avond zelf ook niet nog noest met mijn iPhone aan het trekken en sharen ben gegaan, aangenamer voor het gezelschap en even helemaal weg van de wereld om ten volle te genieten!