Volta in Gent: Same same but different

Op een zaterdag in maart 2012 passeerde ik ook al eens voor de lunch bij Volta, toen op eigen initiatief, zo vertelt Foursquare mij. Een dik anderhalf jaar later zit ik er opnieuw op een zaterdagmiddag voor de lunch (ik ben echt fan van lunchen op zaterdag!), ditmaal op uitnodiging. Want in dat anderhalf jaar is er wel wat veranderd in het Gentse restaurant: Flemish Foodie Olly Ceulenaere vertrok er als chef om binnenkort zijn eigen Publiek te openen, zijn sous-chef Davy De Pourcq nam dit najaar over.

In iemand als Olly Ceulenaere’s voetstappen te treden, het zal niet gemakkelijk zijn, maar Davy heeft ondertussen ook al serieus wat ervaring op zijn naam staan: Hof van Cleve, Oud Sluis en Auberge Du Pêcheur. Daarnaast ging hij ook nog eens zijn vlees- en patisseriekennis verrijken bij de geëerde respectievelijke heren Hendrick Dierendonck en Joost Arijs. En –spoileralert! – het zal ook blijken dat hij de hoge verwachtingen met gemak inlost, Volta blijft top!

Er hangt trouwens een feestelijk sfeertje bij Volta, want ook heren Gault & Millau zijn aangenaam verrast door de nieuwe wending: deze week steeg het restaurant van 13 naar 14 op 20 in de respectabele gids. Het tekstje uit de gids hebben ze bij Volta terecht met veel trots overgenomen op hun lunchkaart, en dezelfde avond zie ik nog een taart verschijnen op de Facebookpagina van Volta om te vieren, fijn!

Maar hoe ziet die nieuwe lunch van Davy D. er nu uit? Waar Olly D. bij de lunch voor €25 eerst vier ‘snackx’ serveerde, en dan een hoofdgerecht, is er nu de ietwat klassiekere formule van enkele hapjes, voorgerecht en hoofdgerecht voor de nog steeds zeer schappelijke prijs van €25, ook goed voor mij!

Maar voor we eraan beginnen, passeren we eerst nog even voorbij de gekende bar van Volta, boven in het pand gevestigd. 12u30 is misschien wat vroeg voor een ‘Dark & Stormy’, een cocktail op basis van Jamaïcaanse rum, limoensap en gemberbier, maar dan ken je mij en mijn zus (het gezelschap van dienst) nog niet. Een flinke kuip wordt fijntjes afgewerkt met besjes en bloemetjes. Een opener van formaat, maar met de lunch in het vooruitzicht kan ons dat niet deren.

Tijd om een verdiepje lager af te zakken! We kiezen resoluut voor de lunch (je kan ook à la carte eten, maar dan schieten de prijzen toch wel de hoogte in), en het menu is natuurlijk het visitekaartje van de chef. De cocktail laten we zakken met enkele hapjes: een heel diep doorsmakende consommé van champignons en een dorito met crèmes van mimolette-kaas, ajuin en waterkers. Lekker lekker!

Het voorgerecht is een frisse starter van crème van artisjok, gemarineerde rode biet, Brasvar-ham en witloof. Aan ons tafeltje wordt nog eens lof bezongen over rode biet, een groente die mijn zus en ik eigenlijk niet kennen uit onze jeugd. Wijnsgewijs pas ik even, met nog een terugrit naar Antwerpen in het vooruitzicht (er staat trouwens een mij daarop wijzende alcohol-tester aan de inkom, de eerste keer dat ik dat zie!), zusje kiest de witte wijn (die ik weer niet genoteerd heb verdorie) die erbij aangeraden wordt. Een viertal witte en rode wijnen wordt trouwens aangeboden per glas, verdeeld door een state of the art wijnschenkmachine die meteen in het oog springt bij het binnenkomen.

De hoofdschotel die meteen ook de hoofdvogel schiet bij ons is rode poon met romanesco, winterpostelein en de sublieme combinatie van beurre blanc en karnemelk. Superlekker, en hoewel het er piekfijn uitziet, krijg ik er echt een comfort-food gevoel bij: lekker warm en vullend. Waar is dat haardvuur?

Er is nog een gaatje voor het dessert, en uit een keuze van 5 gerechten, opteert mijn zus voor koffie – tonkaboon – groene thee en ik, nog zittend op mijn comfortwolkje voor vanille-ijs met bittere chocolade en vanilleroom. Hoewel het gerechtje met de koffie zeer mooi oogt, komt er een puntje van kritiek dat er nogal veel gelatine gebruikt is, niet erg aangenaam qua mondgevoel. Met mijn dame blanche – laten we een kat een kat noemen- is  op smaakvlak helemaal niets mis, maar het mist misschien wat inspiratie.

Toch zeer voldaan en tevreden sluiten we af met een cappuccino en gunpowder groene thee, de koffie een tikkeltje te lauw, de thee zeer goed onthaald, met daarbij een stukje chocoladecake met een gel van Jack Daniels (daar is die inspiratie!), een macaron met chocolade en passievrucht en een amandelcakeje.

Ik kondigde het al aan in het begin: Davy Depourcq lost in, Volta blijft een top (lunch)adres, en ik keer er graag terug! Misschien is een 14 nog wat weinig!