Falafel Tof – foto Facebookpagina Falafel Tof
* Deze blogpost is een gezamenlijke food review van Elidesc en mezelf. Dezelfde blog lees je dus ook hier. De foto’s van de gerechten plukten we van de Instagramaccount van de chef zelf: @tomvanlysebettens. Volgtip voor foodies! *
Begin april muisde ik er met de mama enkele dagjes tussenuit naar Milaan. Ik woonde in het noorden van Italië, op enkele uurtjes treinen van Milaan, mama vloog over vanuit Brussel. We hadden maar drie dagen, dus we moesten en zouden optimaal genieten, ah ja! Begin mei is de wereldtentoonstelling in Milaan ook gestart, met als thema Food. Jammer dat we dat net moesten missen, maar daarnaast hebben we tal van geweldige adresjes ontdekt, te goed om daar geen blogpostje aan te wijden.
In Sauze D’Oulx kan je niet enkel in het stadje erg lekker eten, ook bovenop de berg in het skigebied zijn er ook resto’s die het vermelden waard zijn! Vreemd genoeg zijn we in het skigebied, buiten Sauze D’Oulx (Sestriere, Sansicario, Cesanna, Claviere of Montgenèvre) nog niet veel deftigs tegengekomen. Dan moet ik het meestal stellen met een panini of een stukske pizza…
Wie mij kent of deze blog een beetje volgt, weet dat ik voor het tweede jaar op rij voor een winterseizoen in Italië zit. In het pittoreske Alpendorpje Sauze D’Oulx. Eigenlijk zitten we in een klein deelgemeente’ke iets onder Sauze D’Oulx, genaamd Jouvenceaux. Het klinkt allemaal zeer Frans, en da’s omdat we vlakbij de Franse grens zitten, maar het is hier desalniettemin allemaal zeer Italiaans.
Toen we in Singapore goed uit eten gingen bij Iggy’s, beloofde ik mezelf om in Azië nog een keer naar een fancy restaurant te gaan, maar dan echt Asian style. (Iggy’s was goed, maar vooral Italiaans geïnspireerd, vandaar). En zo geschiedde, en gingen we de laatste dag van onze #199daysofasia eten bij Nahm in Bangkok.
Wat ook al lang op mijn verlanglijstje stond, is om hier in Azië eens in een heel goed restaurant te gaan eten. Niet dat ik tot hiertoe al klachten heb gehad: we hebben al de lekkerste dingen gegeten aan kleine kraampjes, vanop een plastieken krukje 5 cm boven de grond. Maar echt ’fine dining’, dat was er nog niet van gekomen.
Laos is het kleine broertje van pakweg Thailand of Vietnam als het op eetcultuur aankomt. Veel gerechten zijn Thaïs geïnspireerd, en misschien net iets minder pittig. Street food is er (helaas) niet echt aan de orde. Wat je vreemd genoeg wél overal kan vinden, zijn smoskes: baguettes met kaas, hesp en groentjes. Invloed van de Fransen en ook wel de rugzaktoeristen me dunkt.
Tussen het chaletkoken in Italië en De Grote Reis, was ik twee weekjes in België, logerend bij mama- en papalief. Uiteraard wilde ik heel wat mensen graag terug zien, en hoe beter dan met een natje en een droogje? En als je mij een beetje kent, zal het je niet verbazen dat dat een hele waslijst aan goede restaurants is geworden. Ik heb zelfs een beetje overdreven, ik vond het zelf ook, maar kijk, nu kan ik er weer een heel tijdje tegen, met al die goede bij-babbels en dat fantastische eten achter de kiezen.
Over elk restaurantbezoek een verslag schrijven, dat kan mijn (ondertussen een beetje luie) pen niet aan, en bovendien ben ik in de meeste restaurants al eens eerder geweest (en ik popel om te beginnen schrijven over De Grote Reis!). Ik hou het dus kort, en laat de foto’s voor zich spreken, dealio?
Aan een reservatie geraken voor The Jane, het is blijkbaar niet van de poes. Een dag voordat de eerste reservaties begonnen, hadden enkele culinaire vrienden aangekondigd op Facebook dat je vanaf 10u de volgende dag kon reserveren. Op goed geluk surfte ik naar de site, en het was zo gepiept, zomaar vanuit Italië, iets wat in België blijkbaar niet zo voor de hand liggend was. Et voilà, iets om naar uit te kijken tijdens mijn twee weekjes in België!
Het gezelschap van de dag is mijn beste maatje Sofie die wat mommy-time skipt om voor de eerste keer echt gastronomisch op restaurant te gaan. Goed op tijd zijn we daar, in het gezelschap van al een heleboel andere popelende vrouwen (opvallend toch), die zich ook goed opgetut hebben voor de gelegenheid (en voor Sergio en Nick, zonder twijfel!).