Niets dan goeds had ik er al over gehoord, over Bistrot Miro. Een zeer dringend bezoek drong zich dus op, en zo dacht @elidesc er ook over: een datum en reservatie met de oudgedienden van zesta.be was dan ook snel geregeld.
Het interieur spreekt meteen aan: prachtige visgraat parket, donkere tinten met hout-accenten en een schitterende grote retro-foto aan de muur: het is een gekend Bistronomisch succesrecept.
Eén van de beste beslissingen van’t jaar: ergens in maart al reserveren bij Oud Sluis, om mijn dertigste verjaardag eind augustus te vieren. Sergio Herman had al wel eens laten vallen dat hij zou stoppen met Oud Sluis, maar op 10 juni 2013 werd dan ook de definitieve sluitingsdag aangekondigd, met pakweg vijf minuten later het restaurant voorgoed volgeboekt. Ik heb chance gehad en ik weet het!
Wat ook wel: zes maanden uitkijken naar en torenhoge verwachtingen opbouwen, gevaarlijk! Het was zó uitkijken naar die dag, donderdag 29 augustus 2013, dat ik de ochtend zelf zowaar een beetje zenuwachtig ben. Ik bedenk me dat ik eigenlijk wel graag goede foto’s wil trekken, en consulteer even bij Belgian Taste Buds Sven, die er onlangs ook ging eten, of dat wel ok is daar. Hij raadt me aan om even een mailtje te sturen, dat ze me dat zeker in dank zullen afnemen, en het is ook altijd handig om mijn blog even te namedroppen natuurlijk. Fotograferen mag, zij het subtiel en zonder flits. Geen probleem! Vandaar dat ik die avond zelf ook niet nog noest met mijn iPhone aan het trekken en sharen ben gegaan, aangenamer voor het gezelschap en even helemaal weg van de wereld om ten volle te genieten!
La Chapelle, het nieuwe restaurant van Sergio Herman en Nick Bril, dat ligt echt op 2 minuutjes wandelen van waar ik woon. Het restaurant komt in de oude kapel van het militair hospitaal, dat nu helemaal omgebouwd wordt tot een nieuwe woonwijk ‘T Groen Kwartier’. Ik ging er ooit eens naar een heel creepy toneelstuk van de Zomer van Antwerpen, toen het er allemaal nog heel vervallen bijlag. Maar telkens ik er voorbij loop, fiets of rij, en ik ook consequent en tot treurens toe tegen mijn lief zeg “Het is hier hé, dat het nieuwe restaurant van Sergio Herman komt”, dat ik ook denk: “Ik zou eigenlijk eens moeten gaan kijken hoe het er nu al uitziet”.
Maar het voorbije, tijdens een ‘jogske’ had ik nog tien minuten “over” om te lopen, en dacht ik om er eens te passeren. ‘T Groen Kwartier wordt in ieder geval een schone woonwijk, met uiteraard veel groen, en schone rode bakstenen die daar goed tegen afsteken. La Chapelle zelf is ook al heel mooi gerestaureerd. Vele kleine ruitjes en glas-in-lood ramen zijn nog kapot. Ik vraag me af of ze dat gaan repareren, of behouden als ‘stijlelement’. Ik loop zeker nog wel eens langs om de vooruitgang te zien!
PS: Mijn verslag van mijn recente passage bij Oud Sluis, dat komt er ook zeer binnenkort aan!
Tot grote schande ontdek ik dat er nog een blogpost al een tijdje in mijn drafts zat te verstoffen, en dat zowaar van één van mijn beste eetervaringen van het voorbije jaar! Tijd om de schade in te halen! Het verslag dateert van net na het Flemish Food Fest, en mijn teleurstelling over dat veelbelovende event was duidelijk nog niet verteerd. We schrijven dus begin juli:
Ik heb even zitten twijfelen of ik nog iets zou schrijven over Flemish Food Fest. Zoals je ondertussen al wel zult hebben opgevangen, liep het serieus mis met de organisatie, en kwam het erop neer dat heel wat mensen, waaronder mezelf, amper iets hebben kunnen proeven. Wat zo’n mooi concept leek, draaide uit op een zware teleurstelling… Maar goed, de bedoeling van mijn blog is om lekkere eetervaringen te delen, dus laten we focussen op wat wel goed en lekker was.
Ok ja, het is een beetje cliché om helemaal fan te zijn van Jamie Oliver. Erg origineel is het niet. Maar kijk. Hij doet het toch maar steeds opnieuw. Zijn TV-programma’s blijven me boeien, de boeken blijven erbij komen in mijn collectie, en de zelfgemaakte plats die smaken altijd erg goed. En als ik op reis ga naar de UK, dan wil ik natuurlijk ook graag eens (of toegegeven: meerdere keren) passeren in één van zijn restaurants van zijn indrukwekkend culinair imperium.
Op 11 juli is het feest voor mij. Niet uit Vlaamsgezinde overwegingen, maar omdat het één van de weinige dagen is dat ik vrijaf heb, en andere mensen niet. En zodoende dat de meeste restaurants ook open zijn voor de lunch.
Moest ik kunnen, ik zou het wel vaker doen, uitgebreid gaan lunchen. Eerst en vooral is het vaak voordeliger, minder druk (dus minder vroeg op voorhand te reserveren), een ‘mildere’ portie én geen overeten gevoel ’s avonds. Helaas openen de meeste restaurants hun deuren niet voor de lunch in het weekend (Volta en In De Wulf wel trouwens!), wat natuurlijk ook wel begrijpelijk is. Maar reden te meer dus om er op deze vrije dag van te profiteren!
Restaurants die op mijn ‘verlanglijstje’ staan, waar dan persconferenties georganiseerd worden, dat is altijd mooi meegenomen! Zo vond de voorstelling van ‘Vis van het Jaar’ dit jaar plaats bij Table d’Amis in Kortrijk.
Restolijstjes, Bistronomie-gidsen, nieuwe dingen ontdekken… Het kan serieus prijzig worden met die hobby van mij. Maar gelukkig zijn er leuke initiatieven voor de Bourgondische medemens, neem nu een fantastisch festival als Culinaria, of naadloos daarop aansluitend: Restaurantweek.
“Met uw gat in de boter vallen”, ik vind dat een prachtig spreekwoord. Niet enkel omdat het food-gerelateerd is (ik beeld me dan altijd van die lekkere goede gezouten boter in), maar omdat ik vind dat het vaak voor mij van toepassing is.
Na de smaakvolle ervaring bij Dock’s Café, was het dus ook uitkijken naar de lunch bij Pakhuis in Gent, enkele dagen later.