Af en toe krijg ik van een PR-bureau wel eens een uitnodiging om een nieuw restaurant te testen, een nieuw concept uit te proberen, enz… Erg fijn, en natuurlijk ga ik daar zeer graag op in. Maar als een chef van een restaurant via het contactformulier van mijn blog mij persoonlijk uitnodigt om te komen proeven, dan vind ik dat een zeer hoge eer. Zeker als het de chef is van restaurant Spaans Dak in Oud-Heverlee, waarover ik van heren Belgian Taste Buds, Be-Gusto en Le Gourmand Belge al lovende verslagen had gelezen. En dus zeker als het van een restaurant is dat al enige tijd op mijn verlanglijstje prijkt. De uitnodinging was om de full-blown menu met aangepaste wijnen met 2 te komen proeven, wie ben ik om daar nee tegen te zeggen?
En zo geschiedde op een herfstige donderdagavond, samen met mijn buurmancollega @ewoudhuysmans, dat we aankomen in Oud-Heverlee en het prachtige gebouw al in de verte zien lonken, omringd door water, en aan de rand van het Meerdalwoud. Het gebouw dateert al van de 14de eeuw, en behoorde ooit toe aan Karel V, koning van Spanje, vandaar ook de benaming. Het is al te donker om het gebouw in volle glorie te bewonderen, dat moet nog eens rechtgezet worden (met een stevige wandeling in dat woud en verkwikkende lunch achteraf?). We stappen binnen in de warmte, en zijn meteen verrast door het moderne interieur met veel wittinten, een knap contrast met de buitenkant!
Een gezellig rond tafeltje in het hoekje, met perfect zicht op wat er die avond zal afspelen, en meteen valt op: er zijn al heel wat tafeltjes bezet, veelal door jonge koppels. Om heel eerlijk te zijn overkomt me dat niet vaak. Meestal ben ik in dergelijke zaken omringd door Delvaux en Louis Vuitton, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik ben me daar altijd zeer bewust van als ik mijn jas met overduidelijk H&M labeltje aanbied bij het binnenkomen. Ik schaam me zeker niet, het is duidelijk denk ik waar ik graag mijn centen aan spendeer, maar het doet me plezier dat de jeugd ook zijn weg vindt naar de betere restaurants. De schappelijke menuprijzen hier zullen daar zeker ook iets mee te maken hebben, maar meer daarover later.
Tijd voor apero! En dat doen we met die van het huis: een droge witte wijn met daarbij een vleugje sherry, Cointreau en een klein moleculair kunstje: een dooier van mandarijn. En daar stopt het niet, want met een sifon komen ze het uitnodigende glaasje op tafel spectaculair vullen met een huisgemaakte non-alcoholische champagne, zoals ze het zelf noemen, met kalamansi, bergamont en guave. En de hapjesparade volgt met een espuma van schorseneer (zálig) met ragout van haas, gravad lax met dillesaus en dan nog een leuke attentie: een vaas met een roos, met, als je goed kijkt, fijne linten appelcarpaccio gemarineerd in rozenwater en limoen. Vandaar de pincet die al klaarlag op tafel, over een perfecte conversationstarter gesproken!
Op de tafel liggen ook twee menu’s: fijnproever en zee. En kiezen hoeft deze keer niet, want chef Michel komt ons vriendelijk doch onder lichte dwang aanzoeken dat we beide menu’s absoluut moeten proberen, en dat we dit keer niet de aartsmoeilijke keuze tussen kaas en dessert niet zullen moeten maken: beide proeven zullen we. En wie zijn wij om daar tegen in te gaan? :-). Michel is overigens echt een sympathieke mens: we zien hem gedurende de avond alle nieuwe tafeltjes met gasten verwelkomen, en persoonlijk zijn menu voorstellen. Ook bij ons neemt hij uitgebreid tijd om een babbeltje te doen, en hij heeft ook een nog eens een kijkje genomen op mijn blog, altijd fijn!
Kijk, ik heb al zoveel te vertellen, en we zijn nog niet aan de gerechten begonnen. En daarvoor was je hier natuurlijk! Ik koos trouwens voor de vis, mijn collega is de fijnproever. Ik krijg een trio van schaaltjes voor me, met als hoofdspeler tonijn. Tataki van tonijn met een chutney van mango-abrikoos en een schuimpje van rode biet en gedroogde olijven (meteen ook favoriet!), bouillon van soja met noedels, tartaar van tonijn en een espuma van wasabi, en tenslotte sashimi met een salalde van en gepofte wilde rijst. Daarbij Viu Manent, Colchagua Valley, Chili, sauvignon blanc, 2011. Aan de andere kant: hert en eendenlever (heerlijk krokant gebakken), linzen, rode biet en heel lekkere krokante stukjes peperkoek. Ik zou jaloers geweest zijn, ware het niet dat dat van mij ook zo voortreffelijk is (en ik ook eens kan proeven natuurlijk). En voor de dorst:St. Morand, Stellenbosch Zuid-Afrika, chenin blanc en gewurztraminer 2012.
Voorgerecht nummer 2 uit de zee is superkrokant gebakken rog, ravioli van groene kool, een voortreffelijke saus met jeneverbes, bonenkruid, geroosterde pijnboompitten en daarbij Lardo di Collonata, dat is Italiaans buikspek dat op marmeren vaten gecureerd wordt. Daarbij hoort ook een Zuid-Afrikaantje: Secateus uit Swartland, chenin blanc 2012. Bij het fijnproeversmenu is het als tweede voorgerecht aan gestoomde kabeljauw, chlorofyl van spinazie, loempia van soja en sesam, een marchmellow en saus van yuzu. De sommelier was zo vriendelijk geweest om alle wijnen voor mij op te schrijven, maar helaas heb ik zijn geschrift toch niet helemaal kunnen ontcijferen… In ieder geval: ook kudos voor de winepairing!
Op de kaart staat ook nog een ‘surplus’ die je er optioneel kan bijbestellen. Het spreekt voor zich dat wij daar niet moeten naar vragen! Een perfect gebakken coquille, aardappelmoussline verderlicht, en afgewerkt met truffel: een schijfje vers, maar ook een intens aroma van truffelolie en balsamico met truffel. Helemaal mijn ding! Ook hier krijgen we een uitstekende wijn bij: Rocherolles, sauvignon blanc uit Graves, Frankrijk 2011.
Als hoofdgerecht krijg in een moderne interpretatie van paella: pladijs, pijlinktvis, mosseltjes, espuma van mosselen, paellarijst, erwten en gekaramelliseerde chorizo. Wie mij een beetje kent, weet dat ik een echte paella-liefhebber ben, en deze eigentijdse interpretatie is er voor mij dan ook weer ‘boenk’ op!
Ewoud krijgt als hoofdgerecht een mooi stukje fazant, kumquats, witloof, knolselder en veenbessen. Serveerden ze dit maar op het familiefeest met eindejaar!
Een sorbet als opfrissertje tussen de gerechten, het zal iedereen wel terugkatapulteren naar familiefeesten met wollen kersttruien. Vandaar, een wederom moderne interpretatie: een reageerbuisje met een ijskoude ijsthee met yuzu en citroengras.
Het kaasdessert is tot mijn opluchting geen klassiek kaasplankje, want meestal valt me dat te zwaar. In een kommetje krijgen we patachouffe, verloren brood, salade van appel, dennenpitten en magistrale rozijnen. Daarbij een lekker LaChouffe’ke.
Als dessert krijgt de visliefhebber een prachtig plankje met een heleboel verschillende bereidingen en texturen van witte chocolade, wortel en sinaasappel. Je ziet het veel tegenwoordig, wortel in desserts, maar het klopt dan ook helemaal: tegelijk fris en van nature zoet. De fijnproever aan tafel krijgt een bitterbal van chocolade en een bol van chocoldemousse met passievrucht. Ook daar hoor ik geen klachten.
Gourmandiseren doen we met een koffietje en nog enkele voortreffelijke kleine gebakjes: mousse van mokka en marsepein, crumble van pinda en hazelnoot.
Een hele avond lang verbaas ik mij over de topkwaliteit, originaliteit, het perfecte tempo van de bediening, en ook: hoe afgeladen vol de zaak zit. Verbazen in de zin van: hoe komt het dat Spaans Dak geen ster heeft? Ze heeft er alles voor in huis, meer zelfs, dit stijgt met gemak uit boven sommige andere eigen sterrenervaringen! Bij navraag blijkt dat het iets te maken heeft met het terras dat geleasd wordt aan een andere zaak, waar croq’skes en spaghetti’s geserveerd worden, bizar! Gelukkig, na al die jaren, heeft Gault&Millau wel zijn weg naar Spaans Dak gevonden, en kreeg het restaurant dit jaar voor het eerst een vermelding met 13/20. Wederom, veel te weinig als je’t mij vraagt. Fin ja, laten we Spaans Dak dan maar klasseren onder de categorie ‘verborgen pareltjes’! Een adresje om nog eens echt mee uit te pakken.
En de kosten? Tja, die moesten wij natuurlijk deze avond niet dragen, lucky us. Maar toch zou ik het zeer schappelijk gevonden hebben voor zo’n ganse avond aan verwennerijen: €58 voor het menu zee, €94 inclusief wijnen en extra tussengerechtje (met de coquilles), €60 voor het fijnproeversmenu, oftewel €96 voor ’the full option’!
3 Comments
Alle gerechtjes zien er echte pareltjes uit, dat alleen al verdient een ster! Zeer aanlokkelijk moet ik zeggen en Caroline kan het zo lekker vertellen he.
Mooi en correct verslag over een (in onze ogen) ondergewaardeerd restaurant. Al jaren een van onze favorieten!
Vanavond overlekker gegeten, ik kan getuigen dat de foto’s niet getruckeerd zijn. Vlotte, vriendelijke, correcte bediening. Overlaatst gegeten in de vernieuwde Villa la Lorraine, ook opnieuw de moeite waard … maar wat ik wil zeggen is dat Het Spaans dak “minstens” evenwaardig is en dus zéker een ster waard is (maar willen ze die wel?)