In november 2021 ging ik met Frederic naar Rome. Helaas is het er toen niet van gekomen om erover te bloggen. Maar als mensen me tips vragen over Rome, dan stuur ik ze resoluut naar Luciano. Het restaurant van Luciano Monosilio, een bekende Italiaanse chef die op zijn 27ste al een eerste Michelinster kreeg. Hij staat ook gekend als ‘The King of Carbonara’, van hét pastagerecht bij uitstek uit Rome.
We doen nog eens van travel blog, want ik heb er net een hele leuke roadtrip van een goede twee weken met man en kindje opzitten. Het idee speelde al langer in ons hoofd om eens met een camper op reis te gaan. Kamperen doen we graag, maar op de vorige reis werd ook wel duidelijk dat we het veel ‘gedoe’ vinden om altijd tentjes te moeten opzetten, zeker als het weer weer eens niet meewil. Een mobilhome leek ons nogal log, dus zo viel ons oog op een kleiner camper busje. Vriendin Elise huurde ook al eens een VW California om met vriend en zoontje naar Noorwegen te gaan, en dat beviel hen blijkbaar heel goed. En goede raad is goud waard, dus we huurden ook een VW California Ocean bij Van Hoe & zonen in Zwijnaarde.
Vorig jaar werd ik uitgenodigd voor een perslunch bij Graanmarkt 13 door ‘Consortio di Parma’, de mensen achter de zalige Parmaham. En het blijkt een jaarlijkse traditie te worden, want dit keer viel de uitnodiging in de bus voor een lunch bij La Botte in Genk, van de bekende Njam-chef Peppe Giacomazza. Vorig jaar, tijdens het event rond 5 jaar Njam! at ik een fantastische pasta met truffel ven Peppe. Sowieso de winnaar van de avond toen, en zo werd La Botte naar boven op mijn ellenlange restoverlanglijstje gekatapulteerd. In Genk geraak ik ook niet rap, maar voor een lunch met de combinatie Peppe en Parmaham maak ik mij zeer graag vrij!
Een tijdje geleden vroeg iemand mij via Twitter of het de moeite is om te gaan skiën in Sauze D’Oulx. Mijn vriend en ik hebben daar de voorbije twee winterseizoenen (2014-2015) met veel plezier een skichalet uitgebaat, en we zijn zelf ook helemaal verliefd geworden op het liefelijke bergdorpje in de Italiaanse Alpen. Dus ik maakte algauw een overzicht wat er allemaal te beleven valt, waar je lekker kan eten, en kan overnachten uiteraard. En ik kan dat gelijk hier delen, nietwaar?
Begin april muisde ik er met de mama enkele dagjes tussenuit naar Milaan. Ik woonde in het noorden van Italië, op enkele uurtjes treinen van Milaan, mama vloog over vanuit Brussel. We hadden maar drie dagen, dus we moesten en zouden optimaal genieten, ah ja! Begin mei is de wereldtentoonstelling in Milaan ook gestart, met als thema Food. Jammer dat we dat net moesten missen, maar daarnaast hebben we tal van geweldige adresjes ontdekt, te goed om daar geen blogpostje aan te wijden.
Wie mij kent of deze blog een beetje volgt, weet dat ik voor het tweede jaar op rij voor een winterseizoen in Italië zit. In het pittoreske Alpendorpje Sauze D’Oulx. Eigenlijk zitten we in een klein deelgemeente’ke iets onder Sauze D’Oulx, genaamd Jouvenceaux. Het klinkt allemaal zeer Frans, en da’s omdat we vlakbij de Franse grens zitten, maar het is hier desalniettemin allemaal zeer Italiaans.
Dit is wederom Comfort Food met grote CF. Voorgemaakte gnocchi vind je hier in Italië voor een prikje in de supermarkt, maar ik heb het ook al bij Delhaize zien liggen. Inspiratie haalde ik ook weer van de fijne kookblog Simply Delicious. Gewoon eens kijken wat Pinterest allemaal te bieden heeft als je ‘gnocchi’ inttikt, en dan kom je snel bij de lekkerste gerechten terecht.
Voor wie niet zo goed meer mee is met mijn blog, ik begrijp het! Het ene moment schrijf ik over Thailand, dan weer over grillpannen, over sneeuw in de Italiaanse Alpen en tenslotte ook nog over wat je best in je rugzak steekt als je 6 maanden naar Azië gaat…
Ciaoooo!
Jep, het is een tijdje geleden dat ik nog eens iets op de blog gezet heb. Niet dat ik niets te vertellen heb, integendeel. Maar ja, het is hier druk hé. De ski- en snowboardmicrobe heeft me ook echt wel te pakken, en elk moment dat het kan, trekken we onze soft- of hardboots aan, en duiken we de sneeuw in. Gevolg: veel vrije tijd is er niet, want ofwel staan we dan te koken, op te ruimen, te socializen met de gasten, of stikkapot in ons bed te kruipen.
Maar bon, panna cotta! Ik vond het absoluut een must dat deze Italiaanse klassieker op onze menu stond. Het komt trouwens ook oorspronkelijk uit de Piëmonte, de streek waar we nu zitten. In de weken voor we hier gasten hadden, in december dus, probeerde ik al wat uit, en liet onze huisbazin (een rasechte Italiaanse mama) ook eens proeven. Die was er helemaal gek op, en vroeg me terstond het recept. Goed bezig denk ik dan :-).
Voor ik naar Italië kwam, was ik eigenlijk nog maar één keer “tegoei” in Italië geweest (buiten die fantastische risotto-trip naar Milaan dan): in augustus 2010 ging ik met mijn lief voor twee zalige weken kamperen in Toscane (maar wij zeiden liever Toscanië).
Hoogtepunten van die reis: de liefde, cinque terre, ’the rolling hills of Tuscany’ en elke dag een geweldig Italiaans ijsje.
En het hoogtepunt van dat laatste hoogtepunt moet wel het ijsje zijn dat we in Sienna aten (hoogtepunten tot de derde macht, want Sienna is ook een magistraal mooie stad!). Helaas schreef ik toen de naam van het ijssalon niet op, en heb ik tevergeefs zitten zoeken hoe het ijssalon heette waar ik het beste ijsje van mijn leven at…
Dat ene ijsje, waar er enkel nog een wazige foto van was…