Begin april muisde ik er met de mama enkele dagjes tussenuit naar Milaan. Ik woonde in het noorden van Italië, op enkele uurtjes treinen van Milaan, mama vloog over vanuit Brussel. We hadden maar drie dagen, dus we moesten en zouden optimaal genieten, ah ja! Begin mei is de wereldtentoonstelling in Milaan ook gestart, met als thema Food. Jammer dat we dat net moesten missen, maar daarnaast hebben we tal van geweldige adresjes ontdekt, te goed om daar geen blogpostje aan te wijden.
In de schaduw van de magnifieke duomo van Milaan is er een bakkertje, Da Luini waar ze een specialiteit verkopen: panzerotti. Gefrituurde of gebakken deegjes met daarin tomatensaus en mozzarella. Een toegeklapte pizza quoi. Lekker vettig, maar toch vooral heel lekker.
We zwierven nog wat rond in de buurt van de kathedraal, en belandden er voor het avondeten bij Cocopazzo, een Toscaanse trattoria. Eerst aten we befaamde bruschetta (altijd met buffelmozzarella), ik bestelde ‘steak tartare’, omdat dat al zo lang geleden was, de mama tagliata. De steak tartare was wat onnozel gedresseerd, maar smaakte desalniettemin geweldig, de mama was lovend over haar malse stripjes steak met daarbij een soort van tempura van courgette. Tijdens de digestieve wandeling terug naar het hotel genieten we nog even van de duomo die in het maanlicht baadt, en ontdekken we een pizzeria waar een lánge rij Italianen te wachten staat om een tafeltje te bemachtigen, dát is een goed teken! We noteren de naam van de pizzeria om later eens op onderzoek uit te gaan…
Met ons 100% Milaan gidsje in de hand, vatten we de volgende dag wandeling nr.2 aan: door de hippe wijken Brera en Garibaldi. Milaan doet zijn titel als wereld-fashion stad geen oneer aan, en in een mum van tijd scoren we een ganse outfit voor la mamma voor mijn trouwfeest, mét schoenen #enal. Vieren doen we met een glaasje prosecco en een mozzarellatasting in mozzarella-bar Obicà.
Onze namiddag-missie is de flagship store van Eataly. Een foodshopping-walhalla, je kan het je niet inbeelden! Onze matinee sluiten we af met een gelato bij Grom.
’s Avonds had ik gereserveerd bij Senzatempo, een topper in Milaan, als we de recensies op tripadvisor mogen geloven. Een erg hippe keet, die op deze donderdagavond wel zo goed als leeg was. De specialiteit is vis, en de drankpairings zijn op maat gemaakte cocktails van de barman. Een verrassend concept, om op z’n minst te zeggen. Wat de cocktails nu net waren, dat is me al ontgaan, maar het smaakte geweldig bij de lichte visgerechten. Als voorgerecht bestelden we een zalmtartaar. Fris en correct, met een verrassend streepje frambozencoulis bij. Dat zou nu niet mijn eerste keuze zijn om bij zalmtartaar te combineren, maar het werkt wonderwel. Tot ik merk dat de frambozenstreep gewoon als garnituur bij élk gerecht geserveerd wordt. Dan was het met die zalm gewoon een toevalstreffer. Nog meer teleurgesteld ben ik met mijn ‘kreeft van de chef’ die een gewone een gekookte koude kreeft is. Bellevue, maar dan zelfs nog zonder de garnituren. Een lekkere kreeft, daar niet van, maar ik had toch wat meer inspiratie van de chef verwacht. Hip & trendy keuken in Milaan is toch niet wat het in België is anno 2015. Ik heb het al eerder gemerkt: in Italië blijf je beter bij de geweldige klassiekers.
Dat doen we dan ook voor onze laatste lunch, waarbij we afzakken naar Pizzeria Sorbillo, de pizzeria die al sinds de eerste avond op onze radar staat. Na wat opzoekingswerk vind ik uit dat de pizzeria een rechtstreekse import is uit Napels, de geboortestad van de pizza. ’s Middags openen de deuren om 12u, en ja hoor, er staat al een rijtje aan te schuiven! We mogen met de eerste groep mee naar binnen, en zitten 15 minuten later al met een overheerlijke dampende pizza onder onze neus. Op de kaart staan een 10-tal variaties op de pizza margherita, met verschillende soorten mozzarella, tomaten, olijven, parmezaanse kaas enz. En dan ook nog pizza’s met wat meer toppings, de oorsprong van elk ingrediënt er zorgvuldig bij genoteerd. Ik kies voor de margherita met buffelmozzarella, san marzano tomaat en 36-maanden oude Parmezaan, en ja hoor, het is de beste die ik ooit in mijn leven gegeten heb! Ik denk dat je dit enkel in Napels kan evenaren. Per dag bakken ze er trouwens maximum 400 pizza’s, dan sluiten ze de keet! Voor de zekerheid ga je dus best voor de lunch, je kan er echt wel een heel tijdje op voort, de pizza’s zijn letterlijk groter dan het bord waarop ze geserveerd worden. We moeten even bekomen, en doen dat langs de prachtige kanaaltjes van Naviglio.
We logeerden trouwens in de gezellige B&B ‘Vietnamonamour’, volledig ingericht in Vietnamese-Oosterse stijl. De Vietnamees-Italiaanse eigenares ontvangt je met open armen, en doet maar al te graag een babbeltje in’t Frans. Het ontbijt is niet meteen om over naar huis te schrijven, maar de zelfgemaakte cake heeft wel een verrassend Oosters tintje.
Milaan is echt een leuke stad, zeker in zo’n lentezonnetjes. Ideaal om met je liefste la mamma te doen!