3 maanden na datum kan ik mijn ‘verjaardagstournee’ van restaurants afsluiten. Als mensen mijn vragen wat ik voor mijn verjaardag wil, is het antwoord nl. altijd hetzelfde: Op restaurant gaan! Op mijn verjaardag zelf ging ik lunchen met mijn man bij evergreen ‘Dome sur Mer’ (kreeft à la plancha met salieboter, altijd!), met mijn ouders ging ik naar De Jonkman, mijn zus trakteerde me op een dagje Leuven met een geweldige lunch bij Rossi (Italiaan van het jaar van Gault&Millau), mijn schoonmoeder nam me mee naar The Jane en tot slot ging ik met 2 vriendinnen eten bij Ardent. 34 jaar worden is nog zo slecht niet, after all.
Het vorige bezoek (ook een lunchdate) aan Cochon De Luxe dateert van mei 2015, met hetzelfde gezelschap: Elise van Elidesc. Toen een klein embryo’tje in mijn buik, ditmaal een al iets verder gevorderd foetusje bij Elise. En ook bij gastvrouw Alison, die de laatste maanden van wat welverdiende rust geniet en kundig vervangen wordt door Lieven, die me meteen aan het aperitieven zet bij binnenkomst: een Karinella, een frisse cocktail met Ginderella, roomer en tonic. Elise is er al even en nipt van een Crodino met vers appelsiensap.
De voorbije maand vertoefde ik een aantal keren in Oostende. Enerzijds om een aantal resto-recensies te doen, anderzijds omdat ik een ‘Fab 40’ weekendje gepland had voor mijn zus in Oostende. Tijdens dat weekend moest er uiteraard ook lekker gegeten worden.
Bartholomeus, het stond al lang op mijn verlanglijstje. Helemaal bovenaan ondertussen, dus mijn eerste keuze voor een laat verjaardagscadeau van mijn vader- en moederlief. Gelukkig bieden ze op zaterdagmiddag ook een schappelijke lunchformule aan, ik wil de oudjes ook niet zwaar op de kosten jagen. Het is een druilerige zaterdagmiddag, en het grijs van de lucht gaat zo over in een grijze zee. Dan is ons toevluchtsoord beter, en we worden met open armen ontvangen.
Kriebelt het ook bij jou bij het zien van dergelijke foto? Bij mij heeft het bijna hetzelfde effect als een heerlijk gerecht onder mijn neus geschoven krijgen: water in de mond, of in dit geval: weke knieën. 2 winterseizoenen in de Italiaanse Alpen heeft zijn sporen nagelaten. Mijn lief was het al, en nu ben ik het ook: een wintersportfreak!
* Deze blogpost is een gezamenlijke food review van Elidesc en mezelf. Dezelfde blog lees je dus ook hier. De foto’s van de gerechten plukten we van de Instagramaccount van de chef zelf: @tomvanlysebettens. Volgtip voor foodies! *