Zo eenmaal om de 4 à 6 maanden komen we samen met de ‘Zesta-madammen’. Mooie tijden waren dat, van zesta: ik werkte pas bij VTM en de kookwebsite bestond een half jaartje. We waren met een gezellig team van drie die heel de dag lang bezig waren met wat we graag deden: praten over eten, schrijven over eten en eten eten :-D. En als wij terug bij mekaar zijn, dan worden we altijd meteen terug gekatapulteerd naar die heerlijke tijd. Voor onze date lopen we meestal op voorhand ons ‘to resto’-lijstje af, en deze keer eindigde ‘Schnitzel’ bovenaan op het verlanglijstje.
Schnitzel bestaat een klein jaartje, en chef Geert Weyn staat er achter de fornuisknoppen, daarvoor deed hij dat met Julien Burlat bij Dôme. Dan gaan er alvast smaakpapillen dansen, want Dôme blijft een van mijn favoriete plekken in Antwerpen. En sous-chef Koen Lenaerts is hem ook gevolgd, van de Zurenborg naar de Paardenmarkt. Wie zin heeft in schnitzel, is eraan voor de moeite (ik heb trouwens nog een artikel over Oostenrijk in de pipeline, meer schnitzel daar!). Het bekt gewoon goed, moeten ze daar gedacht hebben, en laten we verder onze gasten lekker no-nonsens eten serveren, om te delen. Ik ben mee!
De lichtblauwe nappen van bij Dôme hebben ze trouwens ook met heel veel plezier achtergelaten, en ze kozen voor een ‘de-betere-kringwinkelvondsten-interieur’. Inclusief gebloemde bordjes van de bomma. Gezellig! Het menu is een eenvoudig A5’ke, met een klein woordje uitleg:
Alle gerechten zijn kleine gerechtjes die op het midden van de tafel komen om te delen, zoals tapas. Ze worden geserveerd volgens het ritme van de keuken. Ze kunnen ook steeds bijbesteld worden.
Daaronder 4 categorieën: Hapjes, vis, vlees en vegetarisch. We mogen elk wat gerechtjes kiezen, en houden ons nog ietwat in, er kan altijd bijbesteld worden. Al sippend van een puike cava, verschijnen onze eerste gerechtjes: aranchini met pimentón, 3 fine de claire oesters met een oosterse vinaigrette, en Aufschnitzel: huisgemaakte charcuterie. De aranchini zijn lekker, vooral dat sausje met pimentón wordt door mij nog lustig uitgedipt met de krokante verse broodjes die we erbij krijgen. We krijgen 5 balletjes, en dat is wel wat lullig in een gezelschap van 3… De oester, daar keek ik enorm naar uit, want ik denk dat dat bij mij al jaren geleden was, met al dat reizen en zwanger zijn. Maar helaas, de ietwat zoete dressing overheerst een beetje, waardoor ik mijn gegeerde zilte shot misliep, jammer! De huisgemaakte charcuterie maakt het meer dan goed, de beenham is echt overheerlijk!
De meeste foto’s zijn trouwens van Elise, waarvoor dank! Haar iPhonefotografiekunsten zijn duidelijk beter dan de mijne. Haar blogpost over Schnitzel lees je trouwens hier.
We bestellen een glaasje wit, de andere dames Riesling (ik ben niet mee met de Riesling hype, dat trèkt zo in mijn kaken) en ik ga voor een Chenin blanc. Daarbij verschijnt het eerste ‘grotere’ gerechtje, en dat is er voor mij meteen ‘boenk’ op: parelhoenworst, asperge en paddenstoelen.
Het volgende bordje dat op tafel verschijnt is een veggie gerechtje met gnocchi, kastanjezwam en tuinbonen. Ik had er zelf geen foto van genomen, en het is precies ook niet echt blijven hangen.
Dat komt misschien ook door het volgende gerecht, dat me volledig van mijn sokken blaast: kalfsschenkel Corrèze met radicchio. Het is namelijk zo dat ik niet zo’n kalfsschenkel-fan ben. Ik heb dat verzwegen bij het bestellen, in de gedachte “ik geef het nog een kans, wie weet lust ik het hier wel graag, en zo niet, is er nog genoeg ander lekkers om me te laten gaan”. En ja hoor, goed gedacht, dit is de revelatie van de avond: botermals vlees, heerlijke gekruid en daarbij de stevige smaak en bite van radicchio en crunchy nootjes. Zalig!
Ondertussen ben ik overgeschakeld op rode wijn, een Spaanse Rioja. In een laatste ronde verschijnen nog 2 visgerechten: boterzachte octopus, zwarte pappardelle en daslook, en rode poon met venkel en bouillabaise-sausje. Ik bestel nog een laatste glaasje rood, een Franse waar ik me de details niet van herinner, maar het blijkt een totale mismatch te zijn. Iets in de wijn doet me erg aan een Aziatisch ingrediënt denken, vissaus of een hele zware bittere sojasaus, bizar! Op het wijnmenu staat heel wat keuze, maar maar 2 wit en 2 rood per glas verkrijgbaar, een beetje jammer in mijn mening.
Het is ook erg druk op een woensdagavond, waarbij maar een dame de zaal lijkt te lopen. Het wordt soms wat moeilijk om haar aandacht te trekken om iets bij te bestellen. Ik laat dat in de Resengo-evaluatie ook weten (naast het feit dat we heerlijk gegeten hebben), en krijg bijna meteen een reactie terug:
“Bedankt voor je feedback. Wij zijn inderdaad nogal onverwachts overrompeld. Sinds gisteren hebben we daarom een extra aangenomen voor het wat beter te laten lopen. Leuk dat jullie er toch van hebben genoten!”
Fijn toch? Meer uit goesting dan nog uit honger bestellen we nog een dessertje. Elise gaat voor het befaamde Dôme citroentaartje, ik voor een moelleux en Kathy voor een Irish coffee, en als ik haar dat hoor bestellen, denk ik “damn, dat is lang geleden, daar heb ik óók zin in”, en ja hoor, ook nog eentje erbij voor mij dan. Een beetje schaamtelijk achteraf, maar verdorie het heeft allebei geweldig gesmaakt!
Weer een heel fijn adresje erbij in Antwerpen, hoera. Dat die grote chefs hun zonen maar blijven uitzenden!
Schnitzel
Paardenmarkt 34
Antwerpen
