Aaaah Paris! (insert accordion muziekske). In de ‘Hongerkes in … – reeks’ mocht de lichtstad natuurlijk ook niet ontbreken. Ik had nog een treinticket voor de Thalys ‘op overschot’, ik stuurde een berichtje naar Anniek van Tafelklap of ze meewilde. Laten we zeggen dat het 5 minuten later beklonken was 😃.
Naar goede gewoonte ga ik elk jaar eens naar Londen, de food scene checken. Dit jaar was het begin augustus, met vriendin en mede-kookboekenclub oprichtster Karlien. En naar goede gewoonte maak ik daar ook hier op de blog een verslagje van. Dit zijn de zaken die we ontdekten (of opnieuw bezochtten):
Een tijdje geleden vroeg iemand mij via Twitter of het de moeite is om te gaan skiën in Sauze D’Oulx. Mijn vriend en ik hebben daar de voorbije twee winterseizoenen (2014-2015) met veel plezier een skichalet uitgebaat, en we zijn zelf ook helemaal verliefd geworden op het liefelijke bergdorpje in de Italiaanse Alpen. Dus ik maakte algauw een overzicht wat er allemaal te beleven valt, waar je lekker kan eten, en kan overnachten uiteraard. En ik kan dat gelijk hier delen, nietwaar?
1. Terminal 21 + de cinema
De grote shoppingcentra schieten in Bangkok als paddenstoelen uit de grond. Niet zo veel aan, want wij hebben zo ook ons eigen ‘filiaal van de hel’ ergens in Wijnegem, maar Terminal 21 is toch net ietsje anders: het is opgevat als een luchthaven, waarbij het personeel rondloopt als piloot of airhostess. Op elke verdieping kom je in een andere stad terecht: van Rome naar Parijs, even naar Tokio, dan naar Istanbul, Londen en eten kan je doen in San Francisco en helemaal boven ben je in Hollywood, met uiteraard een bioscoop.
Voor ik naar Italië kwam, was ik eigenlijk nog maar één keer “tegoei” in Italië geweest (buiten die fantastische risotto-trip naar Milaan dan): in augustus 2010 ging ik met mijn lief voor twee zalige weken kamperen in Toscane (maar wij zeiden liever Toscanië).
Hoogtepunten van die reis: de liefde, cinque terre, ’the rolling hills of Tuscany’ en elke dag een geweldig Italiaans ijsje.
En het hoogtepunt van dat laatste hoogtepunt moet wel het ijsje zijn dat we in Sienna aten (hoogtepunten tot de derde macht, want Sienna is ook een magistraal mooie stad!). Helaas schreef ik toen de naam van het ijssalon niet op, en heb ik tevergeefs zitten zoeken hoe het ijssalon heette waar ik het beste ijsje van mijn leven at…
Dat ene ijsje, waar er enkel nog een wazige foto van was…
Zoals verschenen op vtmkoken.be
Ik kreeg een uitnodiging om eens op bezoek te gaan en een rondleiding te krijgen in het atelier van Pierre Marcolini, de bekende Belgische chocolatier. En dan durft je fantasie wel eens op hol te slaan. Ik denk dan meteen aan het legendarische boek van Roald Dahl: Charlie and the Chocolate Factory: rivieren van chocolade, Marcolini als Willie Wonka, en natuurlijk zingende ‘oempa loempa’s’. En ik heb net als Charlie een gouden toegansticket!
Ik hou van duetten, niet alleen in muziek, maar dus ook blijkbaar in de keuken. Chefpairing in plaats van foodpairing quoi, het kan vonken geven!
Bart De Pooter, chef van het gerenommeerde De Pastorale en bezieler van het onlangs in Brussel geopende WY, die draait natuurlijk al even mee. Niet verwonderlijk dat hij heel wat goede contacten heeft met collega-chefs in binnen- en buitenland. Wat een fantastisch idee dan ook om de handen letterlijk in mekaar te slaan, en samen te experimenteren in een ‘quatre mains’. En dat wij de vruchten mogen plukken (en proeven uiteraard) van zo’n creatieve clash, dat is natuurlijk fantastisch mooi meegenomen!
Raymond Blanc, kent u hem? Ik eerlijk gezegd ook niet! De Fransman is een grote bekende in de UK. 2-sterren én TV-chef in Engeland met Frans accent. Razend populair dus. Hij verscheen op TV als jurylid in The Restaurant (MijnRestaurant!), als gast bij Saturday Kitchen, en met zijn eigen programma’s, o.a. The Very Hungry Frenchman. Daarnaast bouwde hij ook een waar restaurant-imperium uit, met zijn tweesterrenrestaurant Le Manoir aux Quat’ Saisons in Oxford en een keten van bistro’s ‘Brasserie Blanc’, met vestigingen over heel Engeland.
Een sushiworkshop volgen? Dat was eens hoogdringend nodig voor mij. Ik heb er thuis al wel eens wat gerold, maar ik denk dat een traditionele sushi-master Caroline-san met zijn vlijmscherp mes een kopje kleiner zou maken bij het aanschouwen van mijn “rolletjes”.
Zomaar uitgenodigd worden om te komen proeven in een restaurant, het is me nog niet vaak overkomen, maar ik kan het alleen maar aanmoedigen! En als het om een keuken gaat waar ik nog maar weinig over ken, ben ik helemaal enthousiast.