Dankzij een goed contact met PR-bureau Backstage Communication, krijg ik regelmatig een uitnodiging om een nieuw of gevestigd adres in Brussel en vooral de groene rand te leren kennen. Fijn, want dat is een côté waar ik (té) weinig kom en er heel wat gastronomische pareltjes te vinden zijn. Vorige week vrijdagmiddag had ik het genoegen om samen met een vriendin de voetjes onder de tafel te mogen schuiven bij Alain Bianchin in Jezus-Eik.

Een goede 35 minuten rijden van Antwerpen, net aan de afrit, en we staan al voor de deur van Alain (hopelijk mag ik dat zeggen?). Hartelijke ontvangst in voorzichtig Nederlands – wordt altijd geapprecieerd – en bij het neervlijen in onze stoelen krijgen we meteen een shotje perzik ijsthee aangeboden. Het glazuur op mijn tanden begint al te protesteren bij het horen van perzik ijsthee, maar deze versie is helemaal niet zoet en dus heerlijk verfrissend.

Het team van Alain Bianchin wilt ons ‘the full experience’ aanbieden, dus er worden geen menu- of drankkaarten aangerukt, we worden volledig ondergedompeld, inclusief aangepaste wijnen. Daar gaat dat voornemen (weeral!) om het drankgewijs enkel bij een ‘aperitiefke’ te houden… Bij het aperitief – een crémant de Limoux rosé, van Maison Antech ‘Émotion’ – krijgen we een verrassende mousse van mortadella en pistache met crackertjes. De verfijnde smaak van deze Italiaanse charcuterie zit er goed in, een hammouse blijft natuurlijk überklassiek. Er volgt nog een parade van hapjes: een originele gitzwarte hartige madeleine van zwarte olijf met citroen en anchoïade, panna cotta van venkel met gemarineerde zalm en signature hapje van het huis: een glaasje met ganzenlevermousse, balsamico, parmezaan en espuma van appel. De hapjes zijn goed maar wel zeer klassiek, naar onze smaak misschien iets te vaak met gelatine als één van de ingrediënten.

Ook het interieur wordt aan een kritische blik onderworpen. Mijn compagnon is architecte en de stijl kan haar niet echt bekoren, met veel donkere tinten en beperkte natuurlijke lichtinval. Ik zou het ‘klassiek modern’ durven noemen met toch een gezellige feel.

We verwachten ons nu aan klassieke Franse keuken, maar dat wordt bij het eerste gerecht al ontkracht: een verrassend zilte bereiding van carpaccio van coquilles, couteaux, kokkel, poutarge (Provençaalse bottarga) en een vinaigrette van kefir en passievrucht. De wijn wordt steeds pas na het gerecht toegelicht, om het verwachtingspatroon te doorbreken. Vind ik wel leuk, maar ’t is niet zo goed voor mijn geheugen. Opvallend is wel dat er in de wijn steeds een ‘tegengewicht’ wordt gezocht, ook een stijl die me bevalt. In het glas San Simone Prestige Sauvignon, aromatisch en licht zurig, mooi in balans met de zilte smaken en die unieke dressing.

Het volgende gerecht bevestigt dat we toch een modernere en frissere keuken gepresenteerd krijgen, dan waar we ons initieel aan hadden verwacht: een stukje poon met cime di rapa, puntarelle (Romeinse chicorei) en een jus van de graten van de vis en geconfijte citroen. Op restaurant probeer ik mijn broodconsumptie te beperken, maar hier moet toch naar een hompje zuurdesem gegrepen worden om geen druppel van dat heerlijke sausje achter te laten. ‘Fare la scarpetta’ heet dat dan, leerde ik ooit in de Italiaanse bergen. Daarbij een biologische Franse wijn Domaine De Malaveille ‘Les Petits Dragons’ uit de Languedoc, met veel fruit in de mond en een lichte mineraliteit.

We zijn ondertussen aan een derde gang en aangenaam verrast van deze originele creatie: gekonfijte aubergine met saté uit Taiwan, een ‘roosje’ van gerijpte Holsteiner, bonito, sesam, witte munt en ‘sudachi-kombu’ ponzu saus. Alain zit dus ook niet verlegen voor een verre uitstap naar het Oosten, en hoe! En ook nog eens verrassend gepaird met een stevige witte wijn met duidelijke vanille-tonen: ‘Le Blanc des Filles’ van Domaine Enclos de la Croix.

Het gevoel van verzadiging begint stilaan vat op ons te krijgen, maar toch zou het Het is een verfijnd stukje parelhoen met asperge, jus van vin jaune en morieljes en crumble van parmezaan. In het glas een veelheid aan indrukken en smaken met ‘Les Cortis’ Sillon, een blend van maar liefst 6 druiven waarbij pinot noir wel de boventoon voert. Het roept een associatie op met potpourri, maar het werkt wonderwel.

En we worden nog een laatste keer verrast door de fraîcheur en originaliteit van het dessert. Een creatie met kiwi zowaar, meesterlijk gecombineerd met sesam en miso en om af te sluiten opnieuw een bubbel in het glas: ‘Celeste’ Domaine Clavel ‘muscat’. Een fris-zoete mousserende wijn. Een heerlijke pairing bij dat topdessert!

Over een koffie met prima mignardises erbij – de meeste boterige financier ooit, een cannelé de Bordeaux volgens de regels van de kunst en een guimauve met Charteuse – besluiten we dat Alain Bianchin ons meenam op een boeiende en verrassende reis die zijn culinair meesterschap tentoonspreidt. Alain is duidelijk van de klassieke Franse school, maar heeft in de jaren heel wat wereldlijke verrijkingen aan zijn keuken toegevoegd. Zeer de moeite waard en ik voel me meer dan ooit een zeer dankbare en gezegende foodblogger dat ik deze voortreffelijke lunch ‘Menu ‘Point à la ligne’ 5 gangen’ aangeboden kreeg.

En kers op de taart: als je buitenwandelt en de straat oversteekt, sta je meteen in het zoniënwoud. Ideaal voor een digestieve wandeling!

Bedankt aan Backstage Communication voor deze mooie uitnodiging, bedankt aan Alain Bianchin en team voor de heerlijke lunch en zeer attente bediening en bedankt aan Heidi voor het fijne gezelschap!

Alain Bianchin
Brusselsesteenweg 663
Jezus-Eik

Auteur

Culinair redactrice, freelance copywriter, blogger bij avocadovandeduivel.be, enthousiaste restaurantbezoeker, receptontwikkelaar, hongerige reiziger,… Als het maar met lekker en goed eten te maken heeft!

Schrijf Een Reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.