De voorbije week bracht ik een weekje door op Gran Canaria. Er even tussenuit, terug de batterijtjes wat opladen met zonne-energie. En dat laatste is zeker gelukt. Culinair, ook steeds een doelstelling op verlof, ben ik er wel een beetje op mijn honger blijven zitten.
Het Spaanse eiland staat gekend om zijn Canarische keuken, doorspekt met Spaanse invloeden. Denk tapas, stoofpotjes, veel lokale producten,…
De grote klassieker van ‘las Canarias’ zijn papas arrugadas con mojo, die ik eerder al leerde kennen op archipel-broertje Fuerteventura. En ook hier doen ze deze verschrompelde patatjes alle eer aan! Papas arrugadas zijn kleine piepertjes die al wat oud zijn, en dan in zeewater worden gekookt. Vervolgens worden ze afgegoten en nog even gedroogd op het vuur, waardoor ze rimpels krijgen (een reversed botox qua). Resultaat is een verrassend zacht patatje met een heerlijk zilte toets, zo met pel en al op te eten.
Maar de edele rimpels zouden niets waard zijn zonder de onvolprezen mojo: een lopende aïoli die er in verschillende smaken wordt bijgeserveerd: mojo rojo (met rode chilipepers), verde (met peterselie) en con cilantro (koriander). Een echte eilandklassieker die zonder uitzondering in elk restaurant aangeboden wordt.
Tot zover een culinaire zekerheid dus op Gran Canaria. Waar je verder van op aan kan zijn de uitstekende kazen op het eiland, met als grote klassiekers queso de cabra en queso de flor. De eerste een (half)gerijpte geitenkaas met een harde gewassen korst. Bijzonder puur van smaak, en altijd smakelijk met een zoete tegentoets. Queso de flor wordt gemaakt van een mengeling van geiten-, schapen-en koemelk, en wordt gerijpt in pekel met bloemen (bloem van artisjok en andere distelachtige planten). Resultaat is een unieke smaakgelagerde kaas met verrassende aardse tonen. Een kennis die zich haast kan trouwens komen proeven bij mij thuis, want ik heb een mooie blok kaas ervan meegebracht.
Het unieke klimaat (subsahara meets islandbreeze) zorgt ervoor dat er tropische groenten en fruit kunnen groeien, die je nergens anders in Europa kunt vinden. Denk maar aan de kleine Canarische banaantjes, die ik in het verleden in de winkel eigenlijk altijd links liet liggen. Maar ze blijken een heerlijke volle smaak te hebben en worden veel minder snel melig dan miss Chiquita. Vanuit de lucht lijkt GC vol met favela’s te staan, maar het zijn banaanplantages (ook mini-boompjes!) die beschermd worden door een soort van ‘stoffen’ serres.
En mijn favoriet, weinig verrassend misschien: avocado’s! Ze groeien in het bergdorpje Mogán en zijn gigantisch groot! Ook typisch zijn kleine vijgjes die gedroogd worden en bijzonder veel smaak bevatten.
Allemaal voortreffelijke producten, maar helaas op restaurant vaak niet veel eer toegedaan. Er zijn de toeristische plekken (wel erg heel veel daar) waar je, met zijn plastieken menukaarten in 5 talen, niet kan hopen op wat smaak & authenticiteit versus de kleine dorpsbarretjes waar je voor weinig geld een ‘menu del dia’ kan eten. Authentiek, dat wel, maar boers, bruut, vettig! Ik herinner me een middag waar we in dergelijk barretje eerst een saaie, bloemige aardappelsoep voorgeschoteld kregen, en vervolgens ‘garbanzos’: een stoofpotje met vlees en kikkerwten. Helaas zaten er grote vette (ranzige?) stukken vlees in en dreef het vet erbovenop… Brrr! Vandaar dat dus ‘op de honger blijven zitten’, letterlijk die middag.
Genieten deden we toch, door zelf naar de (super)markt te gaan, en ons mandje vol te laden met lekkere, eenvoudige producten. Mijn trouwe reisgenoot, een inklapbaar Opinel-mes, zorgde ervoor dat we eender waar en wanneer heerlijk konden picknicken. Met een duizelingwekkend uitzicht!
De nostalgie naar het zonnige eiland met zijn heerlijke zongekuste producten kwam deze week al snel terug, dus hield ik een Canarisch tapasavondje voor de katsitters van dienst en Canaria-kenners, mijn ouders. Op de tafel kwamen uiteraard de papas arrugadas met mojo verde (recept hier) en mojo rojo (meegebracht in een potje van daar, geen aanrader, gewoon zelf maken in ‘t vervolg dus), queso de flor, de kleine vijgjes, droge worstjes, ansjovis, ensalada Canaria (met tonijn, paprika en ui) en stokbrood. Smaken die me zo weer naar het zonovergoten Gran Canaria catapulteerden, en zo hebben we die heerlijke vakantie toch een beetje kunnen verlengen.
