Gisteren organiseerde ik een Retro-Tupperwarefeestje. Een vriendin van mij is begonnen als presentatrice en omdat een mens nooit genoeg kookspullen kan hebben, mocht ze bij mij komen presenteren. Tupperware gaat natuurlijk ook mee met zijn tijd, maar voor mij heeft het iets erg retro door al die oranje plastieken potjes in het ouderlijk huis, waar ik mee opgegroeid ben. Die dingen staan er trouwens nog, omdat ze nooit kapot gaan!
Het leek me dus wel een leuk idee om er een thema-avond van te maken, en een heus “jaren ‘70-buffet” te maken. Na wat snuisteren in ‘Ons Kookboek’ editie 1974 (ook al van moederlief) en wat duffe kookboeken uit de kringloopwinkel kwam ik tot een aantal bevindingen:
- Symmetrie is troef! En daar mag je gerust nogal autistisch in zijn. Tijdrovend, dat wel, maar ik voelde me op de duur erg zen. Eat that buddhist monks!
- Zilveruitjes, kappertjes, augurken en olijven zijn basics.
- Toastjes zijn ‘t lekkerst als je ze een paar uur op voorhand smeert en dus tegen hapjestijd lekker wak zijn.
- More is more: des te drukker het eruit ziet, des te meer de mensen schaamteloos toehappen.
Het was een geslaagd experiment, en dan ook een geslaagde avond.
En wat heb ik gekocht/gekregen? Een pastakoker voor in de microgolfoven: iets waar ik zéér sceptisch tegenover sta. Niet alleen zal elke Italiaan een vendetta over je uitspreken, zelf pasta koken is zowat het eenvoudigste dat je in de keuken kan doen. Ik zal het ding dus wel eens testen, en je leest het dan hier wel.
Verder kocht ik ook een ‘Squeeze-It’, de Tupperwareversie van een klassieke spuitzak:
Niet meteen moeders mooiste, maar ik heb al genoeg op spuitzakken gevloekt om deze niet een kans te geven. Wederom: mijn ervaringen leest u binnenkort hier.
PS: mijn excuses voor de erbarmelijke kwaliteit van de foto (hoewel deze niet zou misstaan in ‘Ons Kookboek’ anno 1974), ik ga daar écht meer werk in steken.
