De mensen van Peugeot en co vroegen me om nog eens iets te schrijven over die nieuwe Peugeot 208 waar we mee naar Bordeaux mochten. Ik stond daar wat weigerachtig tegenover omdat ik ten eerste eigenlijk vooral over eten schrijf op deze blog, én ik ten tweede echt niet zoveel over auto’s weet. En toen herinnerde ik me deze conversatie met mijn lief, de autokenner…
Eerder deze week…
Lief: Wat vond ge nu van de auto?
Ik: Ja, echt goed hé! Totaal anders dan mijn auto. Hij was dan ook gloednieuw.
Lief: Ja maar, wat is goed? Hoe zat het met het vermogen?
Ik: Euh, je zat heel rap aan een hoge snelheid, 140 zonder dat je het doorhebt. Is dat wat je bedoelt?
Lief: Jaja, dat is het. En het rijcomfort?
Ik: Wat bedoelt ge daarmee?
Lief: Hoe zit je in de auto? Zit je comfortabel? Zijn de zetels goed?
Ik: Ja, zeker en vast, volledig in te stellen, breed zicht, én je kon ook goed achteruit kijken…
Lief: Stuurprecisie?
Ik: Hij ging heel vlotjes in de bocht, ja.
Lief: Wegligging?
Ik: Oei, wat bedoel je daar nu weeral mee?
Lief: Had je goede grip? Gaat hij hangen in de bochten?
Ik: Hij ‘plakte’ zo goed aan de weg, en ging niet slippen ofzo.
Lief: En kon je er goed mee parkeren?
Ik: Sowieso beter als gij :-p! Nee, dat ging vlotjes, er was parkeerhulp. Oeh ja, en de ruitenwissers en lichten gingen automatisch aan, vond ik wel plezant!
Lief: Allé, allemaal wel vrij goed dus?
Ik: Jaja, alleen had hij een beetje een dik gat :-).
