Een tijdje geleden vroeg iemand mij via Twitter of het de moeite is om te gaan skiën in Sauze D’Oulx. Mijn vriend en ik hebben daar de voorbije twee winterseizoenen (2014-2015) met veel plezier een skichalet uitgebaat, en we zijn zelf ook helemaal verliefd geworden op het liefelijke bergdorpje in de Italiaanse Alpen. Dus ik maakte algauw een overzicht wat er allemaal te beleven valt, waar je lekker kan eten, en kan overnachten uiteraard. En ik kan dat gelijk hier delen, nietwaar?
In Sauze D’Oulx kan je niet enkel in het stadje erg lekker eten, ook bovenop de berg in het skigebied zijn er ook resto’s die het vermelden waard zijn! Vreemd genoeg zijn we in het skigebied, buiten Sauze D’Oulx (Sestriere, Sansicario, Cesanna, Claviere of Montgenèvre) nog niet veel deftigs tegengekomen. Dan moet ik het meestal stellen met een panini of een stukske pizza…
Wie mij kent of deze blog een beetje volgt, weet dat ik voor het tweede jaar op rij voor een winterseizoen in Italië zit. In het pittoreske Alpendorpje Sauze D’Oulx. Eigenlijk zitten we in een klein deelgemeente’ke iets onder Sauze D’Oulx, genaamd Jouvenceaux. Het klinkt allemaal zeer Frans, en da’s omdat we vlakbij de Franse grens zitten, maar het is hier desalniettemin allemaal zeer Italiaans.
Zo dringend tijd om nog eens een update te plaatsen! Dat het erg druk is, dat is natuurlijk geen verrassing.
Het is me wel wat: ’s morgens om 7u (of vroeger) opstaan om het ontbijt klaar te maken. De gasten komen meestal om 8u en zijn klaar tegen 9u. Dan beginnen wij met opruimen van het ontbijt, en ook de chalet te kuisen. Dat duurt meestal ook een uurtje of twee. Als er dan tijd is, rusten we even uit, gaan skiën, of gaan we wat boodschappen doen. Tegen 14u in de namiddag schieten we dan terug in gang met de voorbereiding van het avondeten. Met wat geluk is er een uurtje pauze, en om 17u voorzien we een après-ski hapje, en dan om 19u start het driegangendiner.
Ciao!!!
Een klein weekje vertoef ik ondertussen in Italië, en ik vind het hier so far zalig! Voor heel veel verschillende redenen. Maar het is dan ook een speciale tijd. Wat vrije tijd, prachtig weer en uitzicht, koffietjes sippen aan de toog in de lokale barretjes, skipistes voor onszelf. La dolce vita! Ik ben me er zeer bewust van dat het maar zeer tijdelijk is, voor al de drukte begint, maar ik ben er dus met volle teugen van aan’t genieten. Zaterdag komt onze eerste groep aan: 15 Britten die onze volle aandacht zullen eisen, maar ook dan willen we er uiteraard het beste van maken. Voor hen maar ook voor ons.
