Na het vulkanengeweld in het oosten van Java en cultuursnuiven in Yogyakarta, hadden we behoefte aan wat zeewind en zand tussen de tenen, en zo viel ons oog op Pangandaran in West-Java. We konden vlak aan ons hotel in Yogya de trein opspringen: we kozen voor Executive Class (met airco), dat was slechts een eurootje duurder dan zitten zweten. De prijs was wel hoog, maar we ontdekten achteraf dat het niet uitmaakt waar je uitstapt (Banyar in ons geval), dus voor hetzelfde geld hadden we meteen naar Jakarta kunnen gaan, maar dan hadden we één van de hoogtepunten van Java gemist!
Vanuit Banyar moesten we nog een bus op, en dat was weer een avontuur! Vanuit het treinstation moesten we bij het busstation geraken, 1 km volgens de Lonely Planet, en probeerden we dapper op eigen houtje te wandelen, beçak-fietsers negerend die beweerden dat het 3 km was (die zoals altijd factor 3 qua afstand hanteren). Maar zonder kaartje op zak wisten we niet echt waarheen, en elke local wees ons een andere richting uit, verwarrend!
Uiteindelijk charterden we toch maar elk een fietskarretje, en betaalden we uiteraard veel te veel. Bij het vragen naar de prijs vooraf, staken de mannetjes 2 vingers op, wij ervan uitgaande dat het 2000 rupiah zou kosten, maar gewiekst als ze zijn, bleek dat 20.000 rupiah te zijn. Die verwarring komt wel meer voor op het weinig Engels-sprekende West-Java. Tijdens het fietsen kwam ’onze’ bus voorbij, en konden we er nog mee opspringen. Nu springen is een groot woord, want de bus zat stampvol! Frederic’s rugzak moest zelf half buiten de deur vastgebonden worden. Na anderhalf uur hobbelen en stevig vasthouden hadden we dan toch onze bestemming bereikt: Pangandaran plage!
Bij een eerste verkenningstocht valt ons meteen op dat er veel sfeer is op het stand, en dat wij er zowat de enige Westerlingen zijn die er rondlopen. Ze noemen P. dan ook het ”Bali van de locals”, fijn! Naast onszelf ontdekken we nog vreemde eenden in de bijt: hertjes! Die komen blijkbaar van het nationaal park dat naast het strand ligt. Nadien op straat zien we ook nog in een minder idyllisch beeld herten in vuilbakken neuzen. Tja.
Pangandaran is ook goed om te (leren) surfen, en achteraf gezien heb ik wel een beetje spijt dat ik geen poging ondernomen heb, en onze eerste dag daar vooral geluilekkerd hebben. Op het strand vind je veel gezellige barretjes, overdag goed voor een kokosnoot te sippen, ’s avonds voor een cocktail of een large Bintang, bij best wel goede livemuziek. We doen ook veel babbeltjes met de mensen aldaar, die echt heel erg open zijn. Vele hebben een boeiend levensverhaal en zijn ook oprecht geïnteresseerd in het jouwe. En met ons op de foto gaan vinden ze al helemaal geweldig!
Zo ook Rashid, die zowaar een woordje Nederlands spreekt, en voorstelt om met hem een dagtoer te doen naar Green Canyon & Valley. Dat Nederlands heeft hij trouwens opgepikt in Antwerpen, toen hij in een Indonesisch restaurant werkte in de Provinciestraat! De wereld is toch klein. We waren helemaal gecharmeerd, en trokken er de volgende dag met hem op uit. Eerst reden we naar de Green Valley, en stelde Rashid voor dat we zouden gaan ”bodyraften” in de rivier. Wij hadden er nog nooit van gehoord, en het klonk wel spectaculair, en dat was het ook! Eigenlijk is het ”canyoning” maar dan zonder een helm en koorden… Je dobbert gewoon wat rond in een zwemvest en springt af en toe eens van een waterval. Er bleef ook heel de tijd een local bij ons, die goed wist waar het diep genoeg was om te springen, en aan de lopende band foto’s nam, helaas bijna allemaal wazig…
Maar het was echt geweldig leuk, spannend, en wat een prachtige appelblauwzeegroene rivier! Een geweldige verrassing! Daar verbleekte het toeristischere Green Canyon een beetje bij, onze volgende stop. Met een bootje voeren we door een schone smalle canyon, maar deze keer mochten we niet zwemmen, of we moesten daar een flinke som voor bijbetalen. Rashid nam ons ook nog mee naar een wankele bamboebrug, waar ze zonder probleem in volle vaart met brommertjes over reden, en tenslotte ook naar een poppenmaker. Hij was net bezig met gezichtjes snijden uit hout voor de poppen. Echt knap om te zien. Daarna gaf hij ons nog een overtuigende demonstratie van het typische West-Javaanse poppentheater, zeer entertainend. Lisa kocht haarzelf een prachtige pop als aandenken van haar Indonesisch avontuur.
Want helaas waren dat de laatste dagen samen, en restte er enkel nog een lange busrit richting Jakarta airport. Voor haar om naar huis te vliegen, voor ons richting voorlaatste bestemming… Myanmar!
