Ok, ik ga eerlijk zijn: ik keek er persoonlijk niet naar uit om naar Myanmar te gaan. Ik beeldde me hele trage en hobbelige busritten in, duffe hotelkamers zonder ramen en onleesbare menukaarten. Waarom? Geen idee eigenljik. Misschien omdat we zo weinig weten over Myanmar. Of omdat het er politiek erg rommelt. En omdat het het armste land van Zuid-Oost Azië is.
Maar als we met andere reizigers die al in Myanmar geweest zijn praatten, dan lichtte er altijd iets op in hun ogen. Zo van ”ik wil het eigenlijk niet verklappen, maar Myanmar is echt een pareltje”, of ”Myanmar is een hidden gem off the beaten track”, zoals de Lonely Planet het zou verwoorden. Anderen kwamen er dan weer openlijk voor uit dat Myanmar hun favoriete bestemming was tijdens hun Zuid-Oost Aziatisch avontuur. Frederic was al helemaal verkocht, en met wat overtuigingskracht plooide ik dan ook, ”allé dan”, en boekte de vlucht vanuit Jakarta naar Yangon.
Maar waarom is Myanmar nog zo onbekend? Toeristisch gezien heeft het alles te bieden wat bijvoorbeeld Thailand heeft, en misschien nog wel meer… Wat velen misschien wel weten is dat er hier een militair bewind is. Corrupt als de pest. Politieke tegenstanders werden opgesloten, verdwenen of onder huisarrest geplaatst. Zo ook nobelprijswinnares Aung San Suu Kyi, de dochter van volksheld Aung San die voor de onafhankelijkheid tegen de Britten vocht, maar later ook door de junta werd vermoord. In 2005 escaleerde het fel, en werden betogers doodgeschoten. Zo kon het niet voort… Sinds 2010 is het hier wat soepeler geworden, werden heel wat gevangenen vrijgelaten, werd pers terug toegelaten, kwamen er verkiezingen (zwaar gerigd weliswaar) en toeristen waren terug welkom. Sindsdien is het land in volle groei! De regering is nog steeds zeer corrupt, maar voor veel mensen is er ondertussen wat ademruimte en zijn er opportuniteiten. En dus ook: reismogelijkheden!
Nog lang niet overal trouwens, want eigenlijk wonen er in heel het land (vooral aan de landsgrenzen) minderheidsgroepen, die strijden voor onafhankelijkheid. Soms gewelddadig. Die zones zijn off-limits voor ons, en misschien maar best ook. Sinds 6 maanden zijn er 3 grensposten met Thailand open voor reizigers, maar dat is toch ook nog allemaal wat dubieus. Het kan van dag tot dag wisselen. De weg naar de grenspost (het dichtste bij Bangkok) die is ook maar om de dag open, d.w.z. de ene dag is verkeer richting grenspost toegelaten, de andere dag van de grenspost weg. Reizen in Myanmar, het vraagt allemaal een beetje meer planning…
Maar wij kwamen binnengevlogen via Yangon, en daar ging het allemaal verrassend vlotjes! Een verslag over de stad volgt nog, maar hierbij enkele feitjes die wel opvallend zijn:
- De tijd schilt hier 6,5 uur met België, we moesten ons horloge dus een half uurtje verdraaien deze keer. Vreemd, ik wist niet dat dat gedaan werd! Blijkbaar is het in Indië ook zo.
- In Myanmar rijden ze rechts, maar wel met auto’s waarvan het stuur rechts staat! Birma was vroeger een kolonie van Engeland, en toen reden ze links. Maar na de onafhankelijkheid besliste de regering om rechts te gaan rijden, als reactie op de Britten. Van de ene dag op de andere! En Birma werd Myanmar genoemd (omdat de Birmanen slechts een deel uitmaken van de bevolking, zie minderheidsgroepen). ’t Zal de Britten leren (?)
- Ze kauwen hier graag op een blad dat bitterleaf heet, en dat heel je tanden rood kleurt. Niet echt een schoon zicht. Daarbij komt ook nog eens dat ze de gekauwde substantie met heel veel lawaai terug uitrochelen. Niet bepaald charmant.
- Iedereen hier, ook de mannen, draagt een longyi, een lange brede rok die met een knoop vooraan wordt vastgebonden. In een tempel wordt gevraagd om lichaamsdelen te bedekken uit respect. Bij het bezoek aan een grote tempel bleek Frederic’s short wat te kort, en moest hij dus noodgedwonen een longyi kopen. Nu, het mag gezegd: het staat hem wel. Meer zelfs: hij draagt niets anders meer. HIj is helemaal verknocht aan het draagcomfort en de ventilatie van zijn longhi. Of zijn ’rokske’, zoals hij dat zelf consequent noemt. Tja…
- Vooral vrouwen en kinderen, maar ook mannen, smeren elke dag een soort pasta van berk op hun gezicht, thanaka. Het zou goed zijn voor de huid, en ook beschermen tegen de zon.
- In Myanmar kan je met de lokale munteenheid Kyat betalen, of met dollars. Er kunnen 1000 Kyat’s in 1 dollar. Het hoogste briefje dat je uit een geldautomaat krijgt, zijn briefjes van 5000 Kyats, dus een gigantisch pak geld als je afhaalt. Vandaar dat het wel handig is om enkele grotere dollarbriefjes op zak te hebben om bijv. een hotel te betalen. MAAR, die dollarbriefjes moeten in perfecte staat zijn, en van na 2006. Er mag geen kreukje inzitten, ze mogen zelfs niet gevouwen of gebogen zijn, dus je moet ze tussen een boek ofzo bewaren. In ons geval in Frederic’s boek met ski-oefeningen.
- Iedereen heeft hier ondertussen ook een smartphone, maar toch vind je op straat in Yangon nog tafeltjes waar een gewoon vast telefoontoestel opstaat, met een ventje bij. Je kan dus ook daar nog je belletje doen.
Een land als geen ander! Na enkele dagen was mijn nieuwsgierigheid zeker gewekt, en hadden we er de volle goesting in! En oh ja, Myanmar wordt ’The Golden Country’ genoemd. Waarom, dat zal nog meer dan duidelijk worden in de foto’s die nog komen…
