Hoofdsteden in Zuid-Oost Azië, we zijn er over ’t algemeen geen fan van. Druk, heet, vervuild en onvriendelijk. En Yangoon, de hoofdstad van Myanmar, is daar helaas geen uitzondering op. Hoewel, Yangoon is eigenlijk zelfs niet officieel de hoofdstad! In 2005 besliste de junta om van de ene dag op de andere dag een nieuwe hoofdstad te bouwen in het centrum van het land, Nay Pit Taw. België erkent die zelfs niet als hoofdstad. In ieder geval valt er veel meer te beleven in Yangoon dan in de huidige spookhoofdstad.
Zo belandden we tijdens een boeddhistische feestdag (we hebben al lang door dat die mannen heel graag feesten) bij de Shwedagon pagoda, voor Birmanen het belangrijkste heiligdom van het land. Het zag er werkelijk zwart van het volk, en wij bleekhuiden staken daar nogal tussenuit. Maar we liepen gewoon mee met het volk, en kregen ook drankjes aangeboden. De boeddhisten gaan niet enkel naar de tempel om te bidden, maar ook om vrienden en familie te ontmoeten, te picknicken, enz. Er hing zowaar een festivalsfeertje, echt gezellig!
Uit de Lonely Planet pikten we ook een wandeling mee langs oude koloniale gebouwen van de Britten. Ondertussen allemaal erg in verval, maar dat heeft wel iets fotogenieks natuurlijk. Ook trakteerden we onszelf op een koffietje in het Strand Hotel, een poepsjiek hotel waar ook dat echte koloniale sfeertje hangt, incl. poshe Britten met een Oxford-accent. Een geweldige capuccino met een versgebakken koekske bij, wat een feest na al die maanden zwarte drab en oplostoestanden!
Voor een snelle lunch, werd ons 999 Shan Noodle Shop aangeraden. Een piepklein restaurantje, ergens in een achterstraatje, met geweldige bediening en heerlijke noedelsoep. Nog een avocadoshake erbij, en je weet dat je goed zit in Myanmar! Hoewel, voor de rest is het eten in Myanmar niet echt om over naar huis te schrijven. Curry’s die urenlang staan pruttelen, met als gevolg slappe groenten, met daarbij weinig smakelijke stukken vlees met vele kleine beentjes aan, en dat alles lauw geserveerd, met een zwerm vliegen er gratis bij. Een eenvoudige tomatensalade met ajuin, limoen en pinda’s smaakte dan weer wel. En gelukkig zijn er vele Chinese restaurants, waar vooral Frederic kon genieten van ’chicken sweet & sour’.
Op aanraden van een Brit brachten we in Yangoon op onze laatste dag ook nog een bezoekje aan het Drugs Elimination Museum. Een zeer duffe tentoonstelling over de bestrijding van opiumkweek in het ’Golden Triangle’-gebied (op de grens met Myanmar, Thailand en Laos). Zo duf dat het best wel grappig werd. Er waren allerlei taferelen te zien met grote poppen van hoe de drugsbestrijding in zijn werk ging (je ziet bijvoorbeeld legermannetjes opiumplanten vernietigen). Heel belerend ook, maar zonder echt diep op de kwestie in te gaan. Eigenlijk een bont allegaartje van propaganda voor de regering, maar we konden er wel de humor van inzien. Om foto’s te mogen trekken, moest je nog eens 5 euro bovenop je toegangsticket betalen, dus dat hebben we uiteraard niet gedaan, en juist enkele stiekeme gsm-foto’s genomen…
Betaalbaar logement vinden in Yangoon (en bij uitbreiding in heel Myanmar) is een uitdaging. Onze eerste keer in Yangoon logeerden we in het veel te dure en gevangenis-achtige Sleep Inn Hostel. Maar we kregen voor onze tweede passage in de stad van een andere reizigster gelukkig een gouden tip: Okinawa Guesthouse. Als je een oogje dichtknijpt voor de kinderarbeid aldaar, is het een gezellig plekje pal in het centrum van Yangoon.
