De Luang Namtha Triatlon

Sabaidee!

Ondertussen zijn we in Laos, en het bevalt ons meteen geweldig goed! Officieel heet Laos ‘Lao PDR’, people’s democratic republic, maar in toeristische termen staat de afkorting voor please don’t rush, en we zullen het geweten hebben! Om tot onze eerste bestemming te geraken, Luang Namtha, hebben we 3 dagen gedaan met een heleboel verschillende bussen. Zij het in relatief goede (lokale) en niet te overvolle bussen. En soms met kuikentjes als gezelschap. Het viel allemaal wel heel goed mee dus. En het is echt een zeer aangename afwisseling met het drukke, toeterende Vietnam.

Luang Namtha ligt in het onherbergzame noorden van Laos, en is de ideale uitvalsbasis om Nam Ha NBCA natuurpark te ontdekken. Je kan er heel wat ‘avontuurlijke’ activiteiten doen, en in het stadje zijn er dan ook tal van toerbedrijfjes die verschillende soorten trekkings organiseren. Wij stelden ons vertrouwen in ‘Forest Retreat Laos‘, dat bij het geweldige caféetje Bamboo Lounge hoort.

Avontuurlijke mogelijkheden legio, en we hadden dan ook moeite met kiezen, en opteerden tenslotte voor ’the full package’, de Luang Namtha triatlon: één dag fietsen, een overnachting in een junglehut, één dag kayakken/raften, overnachting bij iemand thuis en tenslotte nog één dag jungle trekking. Best prijzig, maar je steunt er ook de plaatselijke stammen mee, en het is allemaal eco en duurzaam, en van die andere modewoorden om ons Westers geweten te sussen, iets wat ze blijkbaar graag doen in Laos!

Op onze vertrekdag stappen we met frisse benen en goede moed uit ons bed, maar helaas regent het, en giet het bovendien ook nog eens geweldig. De moed zakt meteen in onze stevige stapschoenen… Gelukkig zijn ze hier wel flexibel, en wordt onze trip wat omgegooid: we gaan eerst kayakken, dan trekken en de laatste dag fietsen. Want tijdens het kayakken word je sowieso toch nat…

En daar is onze gids voor drie dagen Kho al, in een tuk tuk met 2 stevige raft-kayaks op het dak. Het eerste deel van onze vaartocht kabbelt voort in rustige wateren. Na een lekkere lunch met de enige zekerheid van de komende drie dagen, sticky rice, begint het stevigere peddelwerk. In de rivier zitten verschillende stroomversnellingen (rapids en dus geen rabbits zoals ik gehoopt had gehoord te hebben), en moeten we stevig kracht bijzetten om er heelhuids door te geraken.

Wat trouwens ook niet helemaal lukt, want als er een grote rots in het midden van de rivier opduikt, kwakken we er zijlings tegen, en kapseist onze boot, met enkele kielhalingen tot gevolg. Met enkele blauwe plekken, een flinke slok rivierwater en een nog nattere broek komen we er al bij al goed van af. En de zon breekt zowaar door de regenwolken!

Na flink 4 uurtjes peddelen en stroomversnellingsurvivals, komen we aan bij ons junglehotel: een knusse bamboehut, voorzien van enkele matrassen, een muggennet, een hurkkoer en een houtvuurkeukentje. Onderweg hebben we in een dorpje trouwens ook nog een mannetje opgepikt die zich ’s avonds toelegt op het junglekoken.

Met een lekker maaltje, doorgespoeld met enkele shots Lao Lao (Lao whiskey) gaan we een rustige nacht tegemoet. De volgende ochtend staat ons koffietje al klaar, in een bekertje, vers gekapt uit bamboe, echt wel leuk! Het heeft de hele nacht geregend, en plots is de rivier ook heel wat gestegen! Dat belooft voor de paden in de jungle, die zullen behoorlijk glad zijn…

En ja hoor, die jungletocht blijkt heel zwaar te zijn. In het begin is het pad nog zonder al te veel hoogteverschillen, maar moet Kho wel heel de tijd de weg vrijmaken met zijn machete. En dan volgt er een hele stevige klim van toch wel flink een anderhalf uur. Wie mij een beetje kent, weet dat bergop lopen echt niet mijn ding is, en ik ben echt heel diep moeten gaan. Ik zag het echt niet meer zitten, maar ja, wat doe je in the middle of the jungle? Gewoon voet voor voet zetten en blijven gaan. Na wat een eeuwigheid leek, kwamen we dan toch eindelijk bovenaan de berg aan, en konden we even rusten met een welkome stickyricelunch erbij. Bergaf lopen is dan misschien fysiek wel minder zwaar, het vraagt wel heel veel concentratie en voorzichtigheid. Het pad was echt spiegelglad door de regen, en ik ben toch ook wel enkele keren onderuit gegaan. Bergaf gaan dat is dan weer Frederic zijn ding niet, dus die had het ook knap lastig. Na een slopende (maar toch ook wel erg mooie!) tocht van 5 uur (en blijkbaar van amper 10 km) komen we eindelijk bij het eindpunt aan. Oef!

Achteraf vertelde Kho dat het toch ook al wel gebeurd is dat mensen het echt niet halen, en oftewel terugkeren, oftewel door enkele mannen uit het dorpje worden opgehaald met een bamboe-draagberrie. Ben ik uiteindelijk toch wel trots dat ik doorgezet heb, en het, zij het net, gehaald heb. Achteraf nemen we een verkwikkend badje in de rivier, en kom ik tot de constatatie dat er wel drie bloedzuigers in mijn schoen zaten, en door mijn sokken heen serieus wat bloed afgetapt hebben.

Onze overnachting vindt plaats bij een gezin in het dorpje vanwaar we de volgende dag met de fiets zullen vertrekken. Ze zijn er erg vriendelijk, maar door onze extreme uitputting vraagt het heel veel moeite om met hen te kunnen communiceren, en voelt het allemaal wat afstandig aan. Na het eten en een paar rondjes Lao Lao met de patras familias kruipen wij vroeg ons bedje in, dat voor ons in de living van het huis geïnstalleerd is, met een muggennet rond. Het licht en de televisie blijven echter aan in de living, en buiten zitten er een heleboel mannen gezellig te babbelen (ongetwijfeld met de fles Lao Lao erbij), en kunnen we onmogelijk slaap vatten. Tot overmaat van ramp krijgt Frederic hoge koorts.

Uiteindelijk wordt er nog wel geslapen, maar helaas is Frederic de volgende ochtend nog steeds niet beter. De tuk tuk die de mountainbikes brengt, neemt Frederic terug naar Luang Namtha, waar hij terug in het hotel incheckt om bij te rusten. Ik trek er al fietsend dan maar alleen op uit met Kho. Na die uitputtende jungletocht is 30 km fietsen te vergelijken met een dagje strand voor mij. Meer zelfs, fietsen is precies niet meteen Kho zijn ding, en hij heeft moeite om me te kunnen bijhouden :-D. We passeren voorbij enkele dorpjes van lokale stammen, prachtige landschappen, een tempel, en tenslotte ook een uitgedroogde waterval (de Chinezen hebben blijkbaar het water afgeleid). Tegen 14u halen we de eindmeet, en kan ik gaan checken hoe het met mijn ziek ventje is.

Het was een zware driedaagse, maar ook wel echt heel mooi en op zijn minst gezegd uitdagend. En Freetje die was na enkele dagen rusten gelukkig ook weer de oude!