Met de plekken waar je naartoe reist, heb je het wel eens voor dat vrienden en kennissen je op bijvoorbeeld Facebook al eens een reistip geven. En het zijn die die je moet koesteren! Zo tipte Julie C. me, toen ze zag dat we onderweg waren naar Dalat, om zeker te logeren in Villa Pink House. Niet zozeer omdat het een goed hotel is (wat het zeker is), maar vooral omdat zij exclusief ‘Mr Rot’s Mystery Motorbike Tour’ aanbieden. Mr. Rot behoort namelijk bij de familie die het hotel runt.

Motorbike tours zijn in Dalat, en bij uitbreiding in gans Vietnam, een populaire toeristische attractie, onder de naam van ‘Easy Riders’. Nu hebben Fre en ik al wel wat motorbike-ervaring (o.a. een zelf uitgestippelde 3-daagse in Thailand enkele jaren geleden), willen we liever wat van het al te toeristische wegblijven, en werkten de ‘hagglers’ die je in Dalat lastigvallen om je mee te nemen op dergelijke tour al geweldig op de zenuwen. En zo klonk ‘Mr Rot’s Mystery Motorbike Tour’ wel als een valabel alternatief. Mr Rot is namelijk zelf geboren en getogen in één van de bergdorpjes waar hij ons zou mee naartoe nemen op zijn geheime tour, en spreekt dan ook de taal die de K’ho Cil people, een ‘ethnische minderheid’ (zoals ze het in de reisgidsen noemen) er spreekt. In Vietnam zouden er trouwens op z’n minst 54 verschillende talen naast het Vietnamees zijn, vooral gesproken door de bergvolkeren.

In het hotel kregen we nog een heleboel andere redenen om met hem mee te gaan, en een boekje vol geschreven recommendaties, maar wij waren al lang overtuigd: wij gingen met Mr Rot op trot!

Mr Rot’s Mystery Motorbike tour heeft natuurlijk niet voor niets het woord ‘mystery’ in zijn titel, en staat de ganse dag bol van kleine en grote ontdekkingen en geheimpjes. Ik wil die hier zeker niet allemaal uit de doeken doen, in de hoop dat je het ooit zelf eens kan ontdekken! Hierbij het relaas van onze dag, met hier en daar bewust een detail uitgelaten.

Na een zeer vroeg baguetje met La Vache Qui Rit (helaas het enige alternatief op kaas hier beschikbaar) achter de kiezen, maakten we kennis met onze motorbike-collone: José, een meisje uit Nederland, Colin en Penny, een koppel uit Tasmanië en dan ook nog een Australisch-Russisch koppel die het niet zo zagen zitten op de brommer, en plaatsnamen in de volgwagen, waar we bijgevolg ook niet zoveel contact mee hadden…

Na een eerste beproeving door het hectische centrum van Dalat, volgde al meteen de tweede test: een lange en hobbelige rit over een zandweg die nog niet aangelegd was. Langs de weg wat we vermoeden gedetineerden zijn (allemaal in oranje plunje), die in de zinderende hitte stenen kappen in als maar kleinere kubusjes. Na de hobbelige beproeving toch een eerste culinaire beloning! Of toch niet? We belandden bij een ‘krekelkwekerij’ (woord van het jaar, iemand?). Toegegeven, het is niet de eerste keer dat ik insecten voorgeschoteld krijg, en in olie gefrituurd met een pikant sausje erbij, dippen ze rustig weg. Een levend exemplaar zo in twee bijten en smakelijk wegwerken, zoals Mr Rot deed, is toch niet aan mij besteed.

krekels

Een volgende stop is bij een zijde-fabriek. We zien een twintigtal bedrijvige vrouwtjes de zijdepoppen koken en op bobijnen draaien. Een intensief werkje, maar naar’t schijnt toch één van de beter betaalde jobs in Vietnam. Wat ook fijn is: geen giftshop te bespeuren! “Wij zijn hier niet om souvenirs te kopen, maar om het echte Vietnam te zien”, aldus Mr. Rot.

zijde

Het toeristisch pad is natuurlijk nooit ver weg, zeker niet als er een mooie waterval langs ligt. Maar voor enkele mooie plaatjes laten we de ‘Elephant falls’ toch niet links liggen! Als je er een steile afdaling langs een modderig weggetje voor over hebt, tenminste. Een tip: draag sandalen of gewone schoenen, en geen flip flops zoals ik!

waterval-2 waterval

Op naar een volgende stop: de overdekte markt in een klein dorpje (zoals bijna elk dorpje er een heeft). Wat een overvloed van exotica toch altijd voor ons: onbekend fruit en groenten, tal van lokale lekkernijen (waar Mr Rot ons van laat proeven!), kop tot staart van zowat elk eetbaar dier, en wat voor ons misschien wel het vreemdste kraampje van al is: gevuld met papieren en kartonnen prullaria. Op het eerste zicht zou je denken dat het speelgoed voor kinderen is, maar dat is het helemaal niet, integendeel!

markt-2 markt
Levend kipje iemand?

Waar wij in het Westen vooral onze verjaardag vieren, is voor de Vietnamees zijn sterftedag het feestmoment bij uitstek. Natuurlijk niet het overlijden zelf, maar de herdenking die er jaar na jaar op volgt. Herinneringen aan de overledene worden opgehaald, en cadeau’s gekocht, zijnde de kartonnen artefacten, in de vorm van kostuums (met kartonnen plastron en iPhone of voor de vrouwen een mooie papieren handtas en juwelen), TV’s, brommers enz… Deze dienen om de overledene in het hiernamaals een mooi en rijk leven te wensen, en worden tijdens de herdenking verbrand.

begrafenis-2 begrafenis
Oh ja, had ik al gezegd dat Mr Rot vrij geschift is?

Onderweg naar Rot’s dorp, Dam Pao, stoppen we ook nog even bij de koffieplantages, die een belangrijk deel van Vietnam’s export uitmaken. In het dorpje krijgen we onderdak voor de lunch bij Rot’s zus, een boeddhistische non. Het wordt een eenvoudige vegetarische maaltijd, en nadien krijgen we ook fruitles. Ik denk dat ik toch een tiental soorten geproefd heb die ik nog nooit gegeten hadden (er zijn wel zo’n vijf variaties op litchi’s!). In de tuin stonden ook een heleboel fruitbomen. En zelfs een avocadoboom, ik was helemaal in mijn nopjes!

lunch fruitles avdd

Nadien was het tijd om op verkenning te gaan in het dorpje zelf. Er werd ons wel gevraagd om geen foto’s te nemen van de mensen, omdat het eigenlijk niet echt toegelaten is om zo de bergdorpjes te gaan bezoeken, volgens de Vietnamese authoriteiten. Rot gaat bij elke tour op bezoek in een ander huisje, zodat de mensen enerzijds niet altijd dezelfde vragen moeten beantwoorden, en anderzijds ‘iedereen eens aan bod komt’.

dorpje-2 dorpje zwijntje vrouwtje
Rot’s oma, die mochten we wel fotograferen…

Daar zaten we dan, met zeven blanke snoeten op een klein laag bankje, in wat je niet anders dan een krotwoning kan noemen. De mensen zijn hier echt straatarm, het huisje staat aan mekaar met wat stukken schroothout en golfplaten. Een gat in de grond voor het kookvuur (met hout), zand en rieten matjes om op te slapen. Veel meer is het echt niet.

En toch is het zo’n maffe ervaring! De vrouwtjes die in het huisje zaten, waren even gefascineerd door ons, als wij door hen. Telkens als Rot hen een vraag stelt, antwoorden ze allemaal tegelijk heel luid en met brede armgebaren, net kwetterende vogeltjes. Ze geven ons ook een demonstratie van hun weefkunsten (een weefgetouw dat aan hun voeten gebonden wordt) en denken dat we allemaal Amerikanen zijn (de blanke mensen vanop tv). Ik vind het echt moeilijk om in woorden te omschrijven, de ervaring, het is er in ieder geval ééntje om nooit te vergeten!

Moest je zelf ooit in Dalat terechtkomen, hierbij de gegevens van het hotel, en via hen kan je uiteraard de tour boeken:

Villa Pink House Hotel
7 Hai Thuong Street
Dalat, Vietnam

Te boeken via Agoda

Auteur

Culinair redactrice, freelance copywriter, blogger bij avocadovandeduivel.be, enthousiaste restaurantbezoeker, receptontwikkelaar, hongerige reiziger,… Als het maar met lekker en goed eten te maken heeft!

Schrijf Een Reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.