De datum van vertrek ligt ondertussen alweer even achter ons en we zijn op moment van schrijven dag 17. Hoog tijd dus om een eerste balans op te maken. We zijn begonnen in Bangkok voor een dagje of 3 om zo toch voldoende tijd te hebben om onze visa voor Vietnam in orde te brengen.
Ik was een 3-tal jaar geleden al eens in Bangkok geweest en ik heb niet gevoel dat er veel veranderd is. Het was toen niet mijn favoriete stad van Thailand en is het nog steeds niet. Maar het moet gezegd: tof om nog eens in een tuk tuk te kruipen! En het hotel mocht er ook wel wezen. En Thais eten is ook altijd welgekomen!
Chinatown met tuk tuk
Oase van rust in Bangkok: Jim Thompson House
Bangkok street food: overheerlijk!
Het was ook wel even wennen aan de warmte (vaak vlotjes een brandende 40°C!), nu ja niet dat we er nu al aangewend zijn hoor. Het is vooral in de voormiddag belachelijk warm en soms wordt het in de namiddag aangenaam warm.
Het regelen van het visum ging heerlijk vlot en daarom zaten we zoals gepland drie dagen na ons vertrek in België op de vlieger richting Vietnam. Half uurtje extra vanwege een onweer maar voorts geen klachten. Na de eerste de beste scalper van een taxichauffer afgeslagen te hebben die ons voor slechts 35 dollar naar ons hotel wilde rijden, hebben we ons door de 2de de beste scalper in de doeken laten doen, deze keer voor 15 dollar. Nu slechts de helft te veel moeten betalen:). Dit was de laatste keer zonder meter met de taxi!
Eens in Ho Chi Minh City (of toch nog steeds Saigon voor de locals), was de man toch zo behulpzaam om ons de straat over te helpen. We hadden dan al wel een beetje geacclimatiseerd in Bangkok, maar het verkeer is hier in Vietnam toch van een andere orde. Het is moeilijk te beschrijven. Er zijn soms wel verkeerslichten maar als het echt dringend is, mogen die genegeerd worden en om de straat over te lopen kunnen er verschillende tactieken toegepast worden.
Bij ons thuis wachten we tot de straat vrij is, maar dat blijkt hier niet steeds even succesvol want dan blijf je gewoon een hele dag staan. Gewoon beginnen overlopen en hopen dat het verkeer een alternatieve route kiest rond het obstakel in kwestie (jezelf dus), werkt meestal wel naar behoren. Maar vraagt ook wel even moed.
Best gewoon schuin overlopen in de richting van het doel en niet stoppen! Gewoon rustig blijven gaan. Ook zeker aan te raden is weg te kijken van het aankomende verkeer en rustig verder te kuieren. Dan zoekt het verkeer wel gewoon een weg naast de overlopende voetganger. Als je maar hetzelfde tempo aanhoudt! Een klein filmpje ter demonstratie:
Naar Wersterse normen wordt er ook heel erg agressief gereden, maar wel met het verschil dat er geen verkeersagressie bestaat. Los de pas afgesneden worden, langs rechts inhalen, spookrijden of iemand die vanuit het niets de staat op draait en dan ook gelijk een U-turn maakt, daar maken de chauffeurs hier zich niet druk om. Straf!
De nationale sport, naast veel sporten op de toestellen in het park, de martial arts en badmintonnen in datzelfde park is ongetwijfeld toeteren. Auto, bus, truck, brommer, (alleen de fietsen moeten het zonder stellen) toereren gewoon om te laten weten dat ze voorbij komen. Een beetje zoals wij verwacht worden om onze spiegels te gebruiken. Maar die toeters gaan van aanvaardbaar qua geluid tot net-niet-trommelvlies-doorborend. Of net wel, afhankelijk van hoe dicht je bij de bus of truck in kwestie staat. Maar het moet gezegd: de Vietnamezen nemen hier nog steeds geen aanstoot aan. Een heel vredelievend volkje als je het mij vraagt. Voor mezelf is het permanent dragen van oordopjes eens ik me buitenshuis begeef alvast een bevredigend alternatief gebleken.
Sporten in het park, met getoeter als achtergrondmuziek
Frederic
1 Comment
Pingback: De Mekong Delta op twee wielen | Avocado van de Duivel