Effe beginnen met een lesje aardrijkskunde: Borneo is de naam van het eiland ten weste van Maleisië. Het noorden is Maleisisch met als provincies Sarawak (west) en Sabah (oost). In het zuiden en veruit het grootste stuk van het eiland hebben we Indonesië. maar in het midden ligt het Sultanaat van Brunei verscholen. Het is simpelweg niet mogelijk om met de bus van Sarawak naar Sabah te rijden zonder een pitstop te maken in Brunei, en laten we eerlijk zijn, we waren best wel benieuwd!
Helaas was er slechts één bus die vertrok vanuit Miri en wel om 15:45, om precies te zijn. Zodat we na de nodige douaneformaliteiten aankwamen rond 21:30 op onze bestemming, namelijk de hoofdstad Bandar Seri Begawan of kortweg BSB.
We hadden nog een Canadees meisje ontmoet in de bus die in dezelfde hostel wilde overnachten, wat altijd handig is om een taxi te delen. Nu krioelt het normaal altijd van van de taxi’s bij de busterminals behalve hier dan… Er zat dus niet anders op dan de eerste de beste persoon in een auto aan te spreken hopende op die manier uit de regen te geraken. De man in kwestie zat in een minibusje met nog een paar andere personen dus misschien was dit wel een taxi, dachten wij. Nu hadden we natuurlijk geen geld (Brunei dollars) op zak wat het allemaal nog dat ietsje complexer maakte. Maar dit alles was geen probleem en deze vriendelijke man zou ons wel even naar het hostel brengen. Omdat Brunei een nogal strikte moslimstaat is waar zelfs de Sharia geldt, zijn de kamers strik gescheiden voor mannen en vrouwen. Helaas was de waren ze net 2 weken gesloten zodat een andere oplossing gezocht moest worden. Op de meeste plaatsen waar we al verbleven hebben er meestal geen gebrek aan accommodatie maar hier lag dat toch wel net iets anders…
Gelukkig bleek onze chauffeur ook hier onze redder in nood te zijn, want hij had nog wel ergens een huisje waar we gratis 2 nachten mochten blijven. Stilletjes aan begonnen we nu toch wel wat achterdochtig te worden want if it is too good to be true…
Maar onze chauffeur en verpleger van beroep bracht ons tot aan een huisje waar we eens bovenaan de trap gekomen een kamer kregen toegewezen van ongeveer 8 vierkante meter met 1 matras, voor 3 personen dus. Oh ja en we deelden het huisje nog met een 10-tal (illegale?) Fillipinos.
De volgende dag hebben we er toch maar voor gekozen om ons ’luxe’ appartement te laten voor wat het was en toch maar een hotelletje te nemen, maar we zijn onze vriendelijke huisjesmelker wel zeer dankbaar!
De sfeer is BSB is totaal anders dan in de rest van Maleisië. De mensen leven hier eerder onthaast en er lijkt een onwaarschijnlijke rust van de stad uit te gaan. Zelfs in die mate dat het leven op vrijdag tussen 12 en 14 uur compleet stilgelegd wordt voor het gebedsmoment. Compleet mag je trouwens best wel letterlijk nemen want alles maar dan ook alles gaat toe. Nergens was er nog eten te krijgen en om de rust compleet te maken bleek de electriciteit in ons hotel zelfs niet te werken, straf!
De bekendste attractie is waarschijnlijk het floating village, ook wel het Venetië van het Oosten genoemd. Het heeft misschien niet de uitstraling van Venetië maar het was zeker en vast wel de moeite om eens een boottochtje te maken. Zo wordt ook al snel duidelijk dat er naast de mooie gebouwen nog veel armoede schuilgaat in het rijke oliestaatje. Al hebben de expats die er werken voor de oliebedrijven er niet te veel last van, want aan inkomstenbelastingen doen ze niet mee in Brunei!
Nog een leuk tijdverdrijf was het Regalia museum met alle geschenken die de sultan al gekregen heeft tijdens zijn bewind als staatshoofd. En wat geef je één van de rijkste mensen ter wereld als cadeau? Veel prullaria blijkbaar!
Helaas hadden we niet voldoende tijd om de nationale parken te bezoeken. Al is het ook niet allemaal zo evident en enkel en alleen maar doenbaar met georganiseerde tours. Maar dit neemt niet weg dat de nationale parken in Brunei tot de beste en meest ongerepte parken in de wereld behoren. Dit in tegenstelling tot Maleisië waar al enorme oppervlaktes jungle gekapt werden en worden om palmplantages aan te leggen…
Oh ja en wie graag stempels verzamelt in zijn paspoort moet zeker de bus naar Kota Kinabalu nemen. Eén busrist is namelijk goed voor 8 stempels!
