Tag

Italiaans

Browsing

Als er nu iets is, waarvan ik vind dat ik het écht goed kan klaarmaken, is het wel risotto. Hét basisrecept voor mij is dat van Jamie Oliver. De perfecte risotto, die maak je in 5 stappen, daar schreef ik hier al eens een artikel over. En eens je dat in de vingers hebt, kan je werkelijk eindeloze variaties maken, voor alle seizoenen. Deze keer: een risotto met schone roodlofstronkjes en krokante gedroogde ham. Echt eentje voor de winter dus. Soffritto, tostatura, sfumare, brollo, mantecatura… risotto!

Penne alla norma.. een typische pasta waarvan de naam doet denken aan een schattig Italiaans omaatje (la nonna) die met veel liefde dit gerecht klaarmaakt voor haar ganse familie. Een idyllisch tafereel dat zich ongetwijfeld regelmatig voltrekt in de Italiaanse country side, maar de naam verwijst eigenlijk naar de gelijknamige opera van Bellini. Het hoofdingrediënt is aubergine, ik rooster die eerst in de oven, dat geeft de aubergine meer smaak en een ‘vlezige’ structuur. De originele penne alla norma wordt afgewerkt met ricotta salata, maar ik hou wel van een romige ’touch’ erbij, daarvoor zorgt de mozzarella uiteraard. Trouwens, gebruik zeker buffelmozzarella (dit is mijn favoriete!), of zelfs burrata, mmm! Scheur ze in stukjes, rustieker en ook lekkerder zo, echt waar :-D.

Voor het feestgeweld volledig losbarst, mag het nog even wat eenvoudiger in de keuken toch? Ik heb het vermoeden dat ik het verschil tussen spaghetti Bolognaise en tagliatelli al ragú niet meer moet uitleggen? Ik had in ieder geval de laatste tijd heel veel zin in die laatste. En toen ze bij Soubry aan me vroeger om een eenvoudig recept te maken met hun korte tagliatelle, dan moest het gewoon gebeuren.

Vorig jaar werd ik uitgenodigd voor een perslunch bij Graanmarkt 13 door ‘Consortio di Parma’, de mensen achter de zalige Parmaham. En het blijkt een jaarlijkse traditie te worden, want dit keer viel de uitnodiging in de bus voor een lunch bij La Botte in Genk, van de bekende Njam-chef Peppe Giacomazza. Vorig jaar, tijdens het event rond 5 jaar Njam! at ik een fantastische pasta met truffel ven Peppe. Sowieso de winnaar van de avond toen, en zo werd La Botte naar boven op mijn ellenlange restoverlanglijstje gekatapulteerd. In Genk geraak ik ook niet rap, maar voor een lunch met de combinatie Peppe en Parmaham maak ik mij zeer graag vrij!

Vorige week woensdag was ik samen met Els van Njamelicious uitgenodigd voor de lunch bij Restaurant SenS in Brussel. Het restaurant is nog niet zo lang open, en het nieuwe project van Eddy Münster, misschien wel gekend van bij Comme Chez Soi, Bruneau en chef bij “Wine in the City”. Met SenS wil hij de Italiaanse keuken op een moderne manier op het bord brengen. Een serieuze uitdaging, in een keuken waar eenvoud siert en zegeviert.

Het moederschap, ik geniet ervan. De weinige nachtrust, de vele pampers, het uren ‘rondtjokkelen’ met je kleintje op je arm, je doet het allemaal heel graag voor een lachje van dat ventje. Maar soms is het op het randje. Voel je je bijna geen mens meer. En als je dan een mooie opportuniteit wordt aangeboden voor een avondje uit met je man (die andere man in mijn leven die is er ook nog!), dan neem je dat aanbod met al je armen aan. En de kleinste man, die kan op visite bij de gewillige grootouders, hoera! En zo werd een druiligere zaterdagavond begin maart plots een heerlijke datenight!

Foto: @elidesc

Et voilà, nog een gerechtje uit de chalet: een open lasagne. Gemakkelijk te maken hier, want verse lasagnebladeren kan je overal vinden. Niet gemakkelijk te maken, omdat het wat effort vraagt om rondjes uit te steken. Frederic is niet content als dit op het menu staat, omdat hij de lasagne-rondjes-uitsteker-van-dienst is. Maar dankzij de talrijke lofuitingen achteraf, is dat meestal allemaal snel vergeten. Dus: een best wel feestelijk gerechtje waarmee je altijd kan scoren, en niet al te veel werk ik!

Ja hoor, ook dit jaar doe ik weer mee aan Dagen Zonder Vlees, en ik ben niet de enige blijkbaar, fantastisch!

Ik sta hier zes dagen op zeven te koken voor gemiddeld 20 man, en er staat heel wat vlees en vis op het menu, en ja, meestal eten mijn vriend en ik ook gewoon wat er op het menu staat. Het wordt dus een ware uitdaging voor mij! Voor de enkele ‘ambetante’ vegetariër die meestal in de groep zit, zal ik dus mijn beste beentje voorzetten, wat ik anders ook doe hoor (ambetant, gewoon, omdat dat meestal weer een extra pot en pan is om af te wassen).