Lunch bij de Kromme Watergang in Hoofdplaat (NL)

Op 11 juli is het feest voor mij. Niet uit Vlaamsgezinde overwegingen, maar omdat het één van de weinige dagen is dat ik vrijaf heb, en andere mensen niet. En zodoende dat de meeste restaurants ook open zijn voor de lunch.

Moest ik kunnen, ik zou het wel vaker doen, uitgebreid gaan lunchen. Eerst en vooral is het vaak voordeliger, minder druk (dus minder vroeg op voorhand te reserveren), een ‘mildere’ portie én geen overeten gevoel ’s avonds. Helaas openen de meeste restaurants hun deuren niet voor de lunch in het weekend (Volta en In De Wulf wel trouwens!), wat natuurlijk ook wel begrijpelijk is. Maar reden te meer dus om er op deze vrije dag van te profiteren!

Vorig jaar ging ik voor de eerste keer naar Veranda, maar daar ben ik ondertussen (bijna) kind aan huis, dus op zoek naar een nieuwe hotspot! Vous lé Vous en Bartholomeus stonden op het verlanglijstje, maar zijn beide helaas gesloten op donderdag. Richting ’t zeetje leek me wel een goed idee met dit weertje. Ik nam een naieve poging met een last-minute online reservatie bij Pure C, maar blijkt dat die al volgeboekt zijn tot september!

Dan herinnerde ik me de brochure ‘Toprestaurants in de Zwinregio’, en viel mijn oog op ‘de Kromme Watergang’. Een Nederlands 2-sterrenrestaurant op een boogscheut van Sluis met het overbekende drie-sterrenbroertje Oud-Sluis, maar ook vertrekkende vanuit het vruchtbare Zeeuwse land en zee voor de grondstoffen. Een consultatie op de website vertelt me dat de lunch €52 kost, best schappelijk dus voor twee sterren, en zo geschiedde dus!

Ik had nog iets te vieren met mijn ouders, dus vond ik hen dan ook twee enthousiaste disgenoten. In de auto richting het ieniemienie gehuchtje Slijkplaat in het ook al kleine gehucht Hoofdplaat (die malle Nederlanders toch met hun gekke namen!) Het zonnetje laat het die dag net wat afweten, maar des te beter als je binnen moet zitten (in een overigens prachtig donker interieur!). De ontvangst is comme il faut, en bij het binnenwandelen valt ons meteen ook de grote groententuin aan de overkant van het restaurant op, die moeten we nadien nog eens checken!

We zijn de eerste gasten, en worden dan ook erg snel bediend van een glas champagne (Exilium) en de eerste hapjes:

Sorbet van mijoto met appelmunt, Gillardeau oester met kiwi en kokosroom, koek van schapenpolenta en schuim van geitenkaas met goudbloem. Alles heeft zijn eigen prachtige kommetje, hier is duidelijk heel goed over nagedacht! Vooral de sorbet en oester krijgen veel lof. En dan volgt er nog een warme foccacia van gerezen pizzadeeg met kappertjes en anjovis. Een Mediterraans smaakbommetje!

De menukaarten verschijnen op tafel, alles ziet er fantastisch uit, maar de lunch zou het worden! Met aangepaste wijnen, voor de chauffeur/papa BOB-porties met halve glaasjes (dat nadien op de rekening ook netjes gehalveerd wordt qua prijs in verhouding met de aangepaste wijnen).

In dergelijk restaurant wordt rekening gehouden met elk detail, en dus verdient het brood en condiments ook een woordje extra uitleg. Het brood is nog dampend heet en kraakvers, worden we gewaarschuwd. Daarbij komt boerenboter met gedroogde zeesla, een kannetje zachte Spaanse olijfolie, versgemalen zwarte peper en een flacon die eruit ziet als een lippenstift. Er zit geconcentreerd zeewater in, dat een zilte toets geeft, en het zou ook zo als zout gebruikt worden in de keuken.

En dan komt het voorgerecht op tafel, een prachtige verschijning! Zeebaars met tartaar van scheermesjes, jonge spinazie, wasabiblad, groene curry en chorizo-olie. East meets Zeeland! De groene curry veroorzaakt een zweem aan Thaise herinneringen, de frisse zeebaars en scheermesjes brengen me weer naar de Slijkplaat! Het moet niet gezegd dat de wijn er voortreffelijk bij past: een Duitse Riesling (Trocken 2011), zónder vervelende zuren.

Verrassend wordt er voor ons hoofdgerecht een rosé ingeschonken, dat had ik niet verwacht. Mij niet gelaten, ik ben helemaal verzot op rosé, dus voor mij mag die best wat meer op de betere wijnkaart verschijnen. Het is een Côtes de Provence (Domaine de Pontfract). Daarbij komt rode mul met tomaat, paprika, jonge komkommer en een heldere gazpacho met Franse olijfolie, die verrassend niet bij de vis wordt gegoten, maar in een klein cocktailglaasje ernaast! Ditmaal nemen de smaakpapillen me mee naar de volle Spaanse zon!

Ook bij het dessert wordt een roze wijn geschonken, Italiaanse spumante: Col Rosé Spagnol uit Piemonte. Op een donker bord verschijnen verschillende bereidingen van framboos, framboosaardbei, witte chocolade, sorbet van vlierbloesem en pistache. Het is zo cliché om te zeggen dat het een waar kunstwerkje is, maar het is gewoon waar.

Met de koffie komt ook nog een laatste fijne verrassing: allerlei snoepjes en chocolaatjes gepresenteerd op een prachtig stuk verweerd hout. Zijn wij blij dat we ons nog niet overeten hebben!

Het oordeel van ouders en afstammeling is unaniem: dit was gewoon af!

Nog een beetje dronken van de fantastische ervaring (de papa maar half), wandelen we naar buiten, en bekomen nog even in de prachtige groententuin, waar we één van de souschefs knollen uit de grond zien trekken. Waanzinnig veel groenten, kruiden en eetbare bloemen, vele waar we zelfs nog nooit van gehoord hebben.

Uitwaaien doen we nog even in Breskens, waar moeder zowaar nostalgisch wordt bij de ontdekking dat hotel Milliano, waar ze jarenlang vakantiewerk heeft gedaan, nog steeds in volle glorie tussen de duinen (be)staat.