Ondertussen staan er al twee verslagen over De Veranda in Berchem op mijn blog. Maar dat wil niet zeggen dat we er niet blijven teruggaan. En ditmaal was de papa er ook bij, die er maar al te graag iets over schrijft! Dus bij deze…
Mijn vrouw en ik hebben de jaarlijkse gewoonte om onze verjaardag te vieren met een etentje, samen met de kinderen (onze dochters en hun partners). Op aanraden van ons Caroline kozen we dit jaar voor het restaurant Veranda in Berchem.
Men zou niet vermoeden dat er achter de eenvoudige gevel van het huis (blijkbaar vroeger een drogisterij) een reeds vermaard gastronomisch restaurant huist.
Binnenin is dat niet anders: een oude toog (nog van de drogisterij?), eenvoudige tafels, stoelen en banken.
Ik begrijp de filosofie: wat belangrijk is, is hetgeen in je bord komt. Persoonlijk had ik toch liever wat meer ‘aankleding’ wat het geheel misschien wat minder lawaaierig zou maken en de harde houten bank was ook mijn vriend niet.
Geen moeilijke keuzes wat het eten betreft: er is maar één vijfgangenmenu, summier opgeschreven op een bord, met suggesties voor aangepaste wijnen verkrijgbaar per glas.
Omdat Caroline ons al verwend had met een glas champagne op onze gezondheid bij haar thuis, sloegen we de aperitief over en we bestelden dan maar een paar flessen water en een fles witte wijn voor bij het voorgerecht. De keuze viel op een Pouilly Fumé van “Domaine Alexandre Bain”: een verrassend rijpe wijn uit 2009 met intens gele kleur en dik parelend in het glas. Iedereen was enthousiast over deze zeer bijzondere smaakvolle wijn maar misschien zou die nog beter passen als aperitief of bij het dessert.
Ondertussen was de eerste amuse met begeleidende commentaar door onze vlotte garçon al opgediend: een tartaar van makreel, gemarineerde komkommer, venkel en mierikswortel. Daarop volgde een kommetje met butternut, licht gepekelde luchtige crème, krokant spek en gemarineerd mosterdzaad.
Voorwaar heerlijke kleine smaakbommetjes!
Voor mij was het voorgerecht “la pièce de resistance”, een waar kunstwerkje: Obsiblue garnalen met crème van wortel, gepekelde wortelschijfjes, Granny Smith schijfjes en zure room. Met veel smaakgenoegens heb ik de creatie ontmanteld. Subliem!
Op de tafels rond ons hadden we al opgemerkt dat er ook wat bijzondere biertjes gedronken werden.
Een paar tafelgenoten (en ikzelf ) lieten het niet aan het hart komen en bestelden er ook eentje. Zowel de wat zoete blonde ‘Dochter van de korenaar’ als het iets bitterder Mayabier konden ons bekoren en waren een uitstekende begeleider voor het alweer lekkere tussengerecht: een crème van rauw, gerookte bloemkoolroosjes met Holstein rundvlees.
Voor bij het hoofdgerecht bestelden we een rode wijn, “Nero di Lupo”, een Nero d’Avola uit Sicilië, toevallig diegene die als suggestie op het bord stond.
Alhoewel ik al goede ervaringen heb met Siciliaanse wijnen brak die mij toch wat zuur op.
De hoofdschotel bestond uit gegrilde kalfsonglet, crème van sjalot, daslook en zilveruitjes. Lekker sappig vlees, perfekt gebakken en uitstekend begeleid door de fijne groentjes. Meer moet dat niet zijn, ik heb zeker de patatten niet gemist.
En dan hadden we nog twee desserten voor de boeg, toch een uitdaging voor mijn al wat vermoeide smaakpapillen!
Eerst werd een schoteltje opgediend met ananas, bouillon van kruiden, koekje van venkel en quinoa, ijs van venkel en koriander. Persoonlijk vond ik dat al voldoende als frisse afsluiter van een heerlijke maaltijd.
Waarschijnlijk mede daardoor smaakte het tweede dessertschoteltje mij wat minder: rabarber, yoghurt, citroenmelisse en granité vaan rode vruchtenthee. Hoe verzinnen ze het.
(Met dank aan Frank Be-Gusto, ook vaste klant bij Veranda, die mij deze betere foto doorstuurde)
Bij de koffie werd nog een heerlijke brownie, een soort moussevierkantje met kokos en (op vraag) de rekening geserveerd. Weliswaar een ‘gastronomische’ prijs maar waar voor ons geld!
Dankuwel papa, zowel voor de voortreffelijke traktatie als blogpost!
