Sapa met Mu

Na ons Ha Long Bay-avontuur hadden we nog maar enkele dagen over op ons 30-dagig visum voor Vietnam, en wilden we absoluut nog naar Sapa gaan. Sapa ligt helemaal in het Noorden in Vietnam, in de bergen, en is bekend om zijn trekkings naar de bergdorpen met zijn kleurrijke bergvolkeren.

Er zijn heel wat opties om deze bergvolkeren te bezoeken, en we hadden een goede tip van een Canadees koppel in Ha Long Bay gekregen voor een touroperator daar. Maar dat was buiten Mu gerekend.

We kwamen in de vroege ochtend vanuit Hanoi met de slaapbus aan, en uiteraard stonden er een heleboel kleurrijke vrouwtjes de bus al op te wachten om hun zelfgemaakte spulletjes te verkopen, en om je mee te nemen voor een homestay naar hun dorp. Wij waren al vrij goed geworden in het afwimpelen van opdringerige taxichauffeurs en brommertaxi’s bij het uitstappen van een tourbus, maar deze meisjes horen duidelijk nog tot een andere categorie.

Met het adres van het reisbureau in ons handen gingen we recht op ons doel af, maar dat ene meisje, mét schattige baby op haar rug, bleef ons volgen. Ze haalde een boekje boven met handgeschreven aanbevelingen in het Engels (haar Engels was trouwens ook veel beter dan wat we al van de meeste Vietnamezen hadden gehoord), van andere toeristen , en terwijl we er eens door keken (lovend uiteraard!), had haar kleine schattige baby mijn hand vastgeklampt. Probeer daar maar eens aan te weerstaan. Ze zou ons langs bergpadjes meenemen naar haar dorp, alwaar we dan mochten avondeten en overnachten in haar huis. De volgende ochtend, na het ontbijt, zou ze ons dan terug mee naar Sapa nemen, langs een andere weg.

Mu

Dan was er natuurlijk ook nog het probleem van onze grote rugzak die we meesleuren. En uit het niets kwam daar een jongen van een hotel op zijn brommer aan, die voorstelde dat we onze rugzak daar konden laten, als we dan de volgende nacht in zijn hotel zouden slapen. Tja, zo konden we er echt niet veel meer tegen inbrengen, en was de deal gesloten.

Mu nam ons dan eerst mee naar het hotel, waar we een dagrugzak maakten, en dan naar de markt. Zij kocht wat groenten en fruit voor het avondeten, terwijl wij een ontbijtje namen. En zo trokken we op pad met het 19-jarig meisje, haar baby Ngo, en nog 2 andere meisjes van haar dorp die minder succes hadden in het lokken van toeristen (het mag gezegd, Mu is echt wel een pro!). Na een korte tijd verlieten we de hoofdweg, en doken langs steile kronkelende paadjes de heuvels in. Na een tijdje klimmen hadden we een prachtig uitzicht over de vallei van Sapa met zijn schitterend groene rijstveld-terrassen. Echt een geweldige ’trekking’, een professionele gids had het niet beter kunnen doen.

  
Na een noedelsoep-stop onderweg voor lunch, kwamen we na ongeveer 14 km stappen rond 15u in haar dorp aan, Bang Koang, van de Black Hmong tribe. Een erg groot dorp, van wel 2000 inwoners, in ‘klusters’ van huisjes verspreid tussen de rijstvelden. We gingen eerst ook nog eens langs bij Mu’s broer, die zelf juwelen maakt uit munten. Hij snijdt ze eerst in twee, en slaat ze dan plat in een langwerpige vorm, en vormt ze dan om tot ringen, waar hij met kleine bijteltjes vormpjes in maakt. Hij maakt er terplekke ook één voor mij (van de 20 eurocent die we nog op zak hadden), en we betalen maar 2€. Een uniek stuk, en ik kan me wel voor de kop slaan, want ik ben de ring helaas in een hotel al vergeten. Godmiljaaaaaar!

De zoontjes van de smit lopen er ook rond, en hebben zowaar een vogelnestje bij, mét kleine vogeltjes in. Ze trainen ze zo af dat ze op hun vingers blijven zitten. Zeer schattig om te zien.

En na nog een heel stukje door de rijstvelden te wandelen, komen we eindelijk bij Mu’s huisje aan. Of hutje. Want meer is het echt niet. Samengetimmerd uit houten planken, een gewone zandgrond binnenin en golfplaten erbovenop. Eén lampje, en een kampvuurtje om op te koken. De ‘slaapkamers’ zijn verdeeld door rieten muren, maar wij hebben wel ons eigen kamertje met bed met muggennet en een mand. Een mand die beweegt? Er blijken kuikentjes in te zitten, gezelschap voor de nacht :-)! Zij slapen eerder op matjes, ook met muggennet. Er staan ook enkele tonnen water (kraantje buiten) voor (af)was. Het toilet is in een hutje buiten met een Franse toilet, en een emmer om zelf door te spoelen. Maar het mag gezegd, veel properder dan sommige toiletten die ik hier al tegengekomen ben in pakweg wegrestaurants.

Rondom en in de hut lopen een heleboel dieren rond: uiteraard een hond, een kat met drie piepkleine maar wel heel luid jankende kittens, een bende eendenkuikens, een kip met haar kroost, twee geweldig luid etende varkens enz. Het lijkt wel een kinderboerderij :-). In het huis woont Mu samen met haar moeder, 2 zussen, haar man (die gemakkelijkheidshalve Nu heet) en haar baby. En dan met de regelmaat van de klok ook nog eens 2 bezoekers. En dat op nog geen 65m2!

Eens terug thuis, neemt Mu haar gewone dagtaken terug op, en blijven wij wat ongemakkelijk achter. Wat moeten we juist doen? We willen niet echt in de weg lopen, en communiceren met de familie is natuurlijk moeilijk. We lopen wat rond in de velden, lezen een boekje (leve onze compacte Kindle!), en ik help tenslotte ook om boontjes te doppen.

Tegen 7u ’s avonds (dan is het al pikdonker hier!) is het eten op het intern houtvuur klaar: noedels met courgettebloemen, tofu met tomaat, bamboeshoots, een pikant dipsausje en natuurlijk rijst. Superveel rijst. Een gigantische kookpot vol. Ik dacht dat dat ineens voor een paar dagen zou zijn, maar nee hoor, we zien Mu met gemak vier kommen rijst naar binnen werken, mét water erbij (“meteen ook drinken”). Zelfs de katten krijgen rijst. En ja hoor, tegen het einde van de maaltijd is alle rijst naar binnen gewerkt. Bij het ontbijt de volgende morgen trouwens hetzelfde scenario!

We kruipen vroeg ons bed in, en slapen verbazingwekkend goed! Het giet wel heel de nacht, en helaas is het de volgende ochtend nog niet opgehouden. Na het ontbijt pakken we ons boeltje, en gaan we terug op pad. Maar niet voordat ik nog enkele cadeautjes gekregen heb: een schattig tasje en een armband, ook door haar broer gemaakt. Omdat het zoveel geregend heeft, is het wat gevaarlijk en glad langs de bergpadjes en keren we terug langs de grote weg. Na 4 km stappen in de gietende regen zijn we het wel wat beu, en belt Mu tenslotte naar haar vriend om ons met de brommer te komen ophalen en terug naar Sapa te brengen.

We nemen afscheid en bedanken haar en haar familie voor de geweldige ervaring. Terwijl we terug in het hotel zijn, krijg ik een telefoontje van Mu dat ze nog iets heeft voor ons, en dat we even naar buiten willen komen. In het dorp had ze mij wat cadeautjes gegeven, maar had ze niets voor Frederic… Vandaar dat ze nog eens teruggekomen was, en een kokertje meehad, met een speciaal muziekinstrumentje in. Zo lief! Ik was er echt een beetje door aangedaan…

Als je zelf ooit in Sapa belandt, hier heb je het nummer van Mu, ze spreekt echt goed Engels: 0168 2272130 Moest je echt dergelijke plannen hebben, laat me zeker iets weten, ik zou graag nog iets meegeven om aan Mu te geven.